33
Op 1 december vier ik nog ieder jaar de verjaardag van mijn pa, op mijn eigen manier, in stilte en soms met een tekst die ik al dan niet post. Hij zou 79 geworden zijn.
Dit jaar had ik er niet veel zin in, dit jaar heb ik na een 9 maand durend seizoen, meer dan ooit tijd nodig voor mezelf, mijn kinderen en mijn lieve vrouw. Ouder worden zal daar ook wel voor iets tussen zitten - nu al bijna 8 jaar ouder dan mijn pa ooit mocht worden - 4Russen en "dictatoriale democratie" ook.
In mijn hoofd broed er dan altijd vanalles, kerstmis zit er bovendien aan te komen, de periode die ik sinds 1989 altijd probeer te mijden, maar ze komt er toch gewoon.
Dit jaar heb ik uiteindelijk geen tekst geschreven en ik voelde mij daar schuldig over, tegenover mezelf. Vanochtend besloot ik om mijn tekst van vorig jaar met jullie te delen want eigenlijk veranderd er weinig behalve de titel 32 die er nu gewoon ook een jaartje bij krijgt:
33
Ieder jaar denk ik dat deze periode zal voorbij gaan zonder dat 1989 door mijn brein gaat dwalen. Je hebt het niet echt in de hand. Zodra de media kerst in het leven roept via reclames voor van alles en nog wat dat “je nodig hebt” voor kerst, en dat is tegenwoordig 2 maanden voor datum, begint het te broeden zonder dat ik het echt besef. En dan beginnen de dorpjes, gemeentes, winkels en mensen alom kerstverlichting te hangen. Je kan er dan nog moeilijk omheen, kerst is in aantocht of je het nu wil of niet, ze smokkelen het je hersenen in met Trojaanse verlichting. Ik hou het redelijk goed onder controle, laat mezelf niet te lang alleen zijn, denk aan andere dingen, eet, doe wat werkjes, eet, doe wat werkjes, geniet van mijn gezelschapsdochters en -vrouw. Kerstavond, kerstfeest. Ik had me voorgehouden er deze keer niets over te schrijven. 32 is dan ook niets speciaal, ik ging wachten tot 50, maar dan ben ik 68, wie weet of ik er me dan nog iets over herinner, of nog ben. Al de propagandamedia, crisis, politieke oorlog, miserie, verderf van de laatste paar jaar deden me echter afvragen of iemand als mijn pa dan nog naar oorlogsgebieden zou moeten gaan zijn om aan oorlogsverslaggeving te doen... De oorlog speelt zich tegenwoordig aan onze voordeur af, of misschien moet ik zeggen, voor-app, bijna alles gaat tegenwoordig digitaal, en zoals het er naar uitziet zal dat in de niet te verre toekomst alleen maar toenemen. Journalistiek is een slechte grap geworden, rap rap rap, en dan zien we wel wat juist was of niet, of niet... Ik pleit schuldig: ik heb journalisten met de vinger gewezen, was heel kwaad over de oppervlakkigheid, de copy & paste journalistiek, de zelden kritische vragen naar de macht toe, het ontbreken van de buffer die journalistiek zou moeten zijn tussen macht en volk, het ontbreken van degelijk onderzoek, het automatisch afschrijven als samenzweringstheorieën van alles wat het politiek narratief niet volgt zonder ook maar iets uit te diepen, het negeren van de duizenden wetenschappers die waarschuwingen de wereld insturen, het negeren van de financiële, en andere, belangenmengingen, het negeren van de politieke leugens, het negeren van de enorme kloof tussen macht en volk, het negeren van de grote reset, het negeren van het feit dat de echtgenoot van de voorzitster van de Europese commissie directeur is van een biotech bedrijf dat... je raadt het al, een enorm contract kreeg met de EU, enfin, een paar gebreken in de journalistieke wereld, een paar... Journalisten zijn dus toch ook maar mensen en maken foutjes, zijn lang niet zo vrij als we zouden willen geloven en moeten natuurlijk ook hun familie onderhouden. Dat ze meegaan in het systeem zal dan van moeten zijn. De code van Bordeaux werd allang geleden begraven, samen met vele andere codes en wetten die het volk zouden moeten beschermen tegen wat er nu aan het gebeuren is. Ergens in de toekomst, als die er nog is, zullen ze die opgraven en zich verontwaardigd afvragen hoe zoiets mogelijk is geweest. Of niet natuurlijk, misschien zullen ze bulderlachen en zeggen: “In de jaren 2020 hebben we ze toch goed liggen gehad”... Zoals ik in een post en een paar dagen geleden schreef: “er broeit een lange post”, “ik zou beter zwijgen ter bescherming van mijn zaak”, “ik ben de hypocrisie beu”. Ik heb nog lang getwijfeld om ook maar iets te schrijven, ook ik ben ook maar een mens en ook ik moet mijn familie onderhouden. Ik wil echter niet die vader, noch (misschien) toekomstige grootvader zijn die aan mijn kinderen en kleinkinderen niet kan uitleggen waarom ik niets deed, waarom ik dit heb laten gebeuren. Dat ik er niets zal aan veranderen weet ik ook wel, maar ik zal tenminste kunnen zeggen dat ik probeerde duidelijk te maken dat alles wat de laatste paar jaar - en wie weet hoeveel jaar nog - niet, of niet alleen, een gezondheidscrisis is (was?), dat er een zeer vuil politiek spel achter zit, dat de meeste enigszins “belangrijke” politici lid zijn (waren) van een forum met een heel specifieke agenda en vele van die politici niet voor het plebs werken, dat politiek weinig betrouwbaar is en dat vrijheid een illusie is (of altijd was?). Schuldig: Ook ik heb me op sommige momenten laten meeslepen door verkeerde berichtgevingen. De alternatieve informatie is uiteraard ook niet altijd betrouwbaar, ook niet... Met de tijd kwam er echter meer en meer informatie die duidelijk maakte dat er veel mis was, is met het narratief, via officiële bronnen, gouvernementele bronnen, alleen de interpretatie ervan maakt het verschil. Misschien bedoeld de media het nog zo slecht niet, de eenzijdigheid van haar berichtgeving laat echter anders uitschijnen, het zal per ongeluk zijn. Schuldig: ook ik heb sommige vrienden en kennissen de rug toegekeerd. Niet zozeer omdat ze er andere mening op nahouden, meer omdat ik bepaalde meningen ronduit afkeur, om gelijk welke reden en op gelijk welk moment. Aanvankelijk probeerde ik mijn standpunten/meningen te verdedigen, ik gaf op, misschien een foutje van mij. Misschien verlies ik met een post als deze cliënteel, niet het goede moment, want niets is nog zeker en alles is op het laatste moment. Ik hoop dat je, we, ze, ons daarover kunnen zetten en het tenminste tijdens de vakanties opzij kunnen zetten, die meningen, die standpunten, de misverstanden. Tenslotte is het een van de weinige dingen waar je, ze, we nog kunnen naar uitkijken ondanks alle problematiek en rompslomp die dat tegenwoordig met zich meebrengt. Waar ik in deze historische periode vooral mee blijf zitten is: Hoe zou den Danny omgaan met alles wat er aan de gang is? Wat zou hij erover denken? Zou hij vanuit zijn pensioens-zetel überhaupt nog zin hebben om ermee bezig te zijn...? Ken ik hem echt wel zoals ik denk dat ik hem ken? Ik zal het nooit weten, ik hou het dan maar bij de mooie herinneringen, de lange gesprekken over mijn stommiteiten en de wereld, politiek, schijnpolitiek.
Kalf van Moses, ruim uw kamer op!