Acteur en Tegenwind-columnist Steve Aernouts bekijkt de dingen altijd nét iets anders.
Elke dag wandel ik met mijn favoriete viervoeter Ramon langs de Schelde. Elk op onze eigen manier aanschouwen we de natuur die haar overvloed dagelijks achteloos laat schitteren onder een sterrenhemel. Zonder iets te willen van mij, doet die natuur iets met mijn geest.
Je zou kunnen zeggen dat de natuur me zo ontspant omdat ze me ontroert.
De veelheid aan kleuren en geuren is indrukwekkend. Ik geniet van de schoonheid van al die blaadjes die oneindig veranderlijk zichzelf mogen wezen, terwijl ze broederlijk naast elkaar hangen aan al die takken die elkaar ondersteunen terwijl ze moedig naar de hemel reiken.
De aanblik van deze dagelijkse pracht doet me, helaas, keer op keer denken aan de schijnwerkelijkheid die we dagelijks voorgeschoteld krijgen ter wille van zij die daar blijkbaar enig belang bij hebben.
De natuur is de natuur omdat ze zichzelf niet uitsluit van natuur te zijn. In al zijn volheid mag ze zich etaleren aan zichzelf en het bestaan, zonder vrees voor uitsluiting van zichzelf.
We leven in een tijd waarin velen op zoek zijn naar hun eigen waarheid. We zoeken massaal naar onze innerlijke stem omdat we hebben geleerd dat de stemmen die ons van buitenaf worden opgedrongen, misschien niet altijd even betrouwbaar zijn, om het met een understatement te zeggen. En toch zijn er nog veel lieve mensen die zichzelf hun eigen natuur ontzeggen.
Ik vermoed dat er een kans bestaat dat hun brein wordt lamgeslagen door weer andere mensen die, gedreven door angst en ego, de wereld willen vatten in éénduidige opinies en meningen die in een paar quotes het hele zijn van hun onderwerp moet vertegenwoordigen. Liefst maken ze van hun onderwerp een dader, want dan kan hun verheven moraliteit nog meer schitteren in hun dagelijkse strijd naar erkenning.
Die mensen waar ik nu over spreek noemen zichzelf weleens journalisten. Dat is een term die verwijst naar een uitgestorven beroep toen er nog budgetten waren voor waarheidsvinding. Uiteraard is er hier een daar een moedige enkeling te vinden met de nodige beroepsernst, gelukkig. Ik koester oprecht medelijden met zij die zich hebben laten verleiden tot het clubje van de ‘papegaaiende angstzaaiers’.
Omdat ze het wonder van de natuur negeren door ze voortdurend te simplificeren in sloganeske, dramatische titels die ons, de consument, moeten aanzetten tot die ene click die het verdienmodel van hun broodheren veilig stelt. Ze brengen verslag van wat zij zien, en dat is niet veel, omzeggens bijna niets. Verblind door zelfgenoegen en het eigen grote gelijk is de mainstreammedia verworden tot een treurig schouwspel van boerenbedrog. Door niet te willen zien wat er valt te zien, diskwalificeren sommige journalisten zichzelf tot overbodige pionnetjes op een cynisch bordspel waar enkele rijkelui wat verveeld naar zitten te staren.
Alles wat waar is, is veel tegelijk. En het lijkt erop dat we omringd zijn met vele leugens omdat overheden en bedrijven er blijkbaar niet mee gediend zijn dat iets veel tegelijk is. Dat kunnen ze niet verdragen, want dat zou niet te controleren vallen, denken ze.
Die schijnveiligheid van controle is misschien wel één van de grootste leugens die nu ronddwaalt. Uit chaos komt altijd orde, daar is de natuur een dagelijks voorbeeld van.
Zij die de illusie van controle willen ophouden, bedriegen de ware aard van het bestaan voortdurend. Dat ze dat bij zichzelf doen, is prima, we zijn allemaal onderweg in de school van dit leven, maar ik hoef ze niet meer; de kranten en journaals gevuld met ranzige versimpelingen van de werkelijkheid.
Omdat ze gemaakt worden door mensen die noch de tijd, geduld en talent bezitten om met aandacht te kijken naar de echte werkelijkheid die niet anders dan genuanceerd kan zijn. Uit luiheid, egomanie, volgzaamheid en winstbejag verzinnen ze dan maar hun eigen woordenbrij die hen de illusie schenkt dat ze deze wereld een geweten kunnen schoppen. Met vermanende vingertjes wijzen ze elke andersdenkende terecht met argumenten waarvoor een normaal mens zich diep zou schamen. Schaamteloosheid is nooit veraf als het olijke trio cynisme, geld en ontkende zelfhaat met een persoon aan de haal gaan.
In de waan van hun eigen verzonnen goedheid, heeft menig journalist niet eens door dat ze verworden zijn tot propaganda poppetjes die dansen voor de verhaaltjes van machthebbers wiens ideeën voor zelfbediening blijkbaar onuitputtelijk zijn, helaas. Als kamikazepiloten schieten ze op alles wat hun eenduidige wereldbeeld in vraag stelt. Het is het één of het ander. Iets anders kan niet waar zijn. Terwijl datgene wat waar is, zoveel tegelijk is.
Als iets niet genuanceerd is, is het niet waar.
Dat dacht ik toen ik naar mijn favoriete viervoeter Ramon keek, en het leek alsof hij grimaste naar mij. Met flikkerende ogen en zijn guitige kopje liet hij merken dat we goede vrienden waren geworden. Ik zette onze tocht voort en bedacht me dat datgene wat waar is, eigenlijk nauwelijks in woorden te vatten is, en misschien is dat maar goed ook.