Bedenkingen bij de herdenking van Wapenstilstand

Vandaag herdenken we (in België) de wapenstilstand van WO1. Dirk Theuns kijkt in zijn column terug op zijn jeugd in de jaren 70 en 80 toen 'nooit meer oorlog' heel normaal leek. Wat is er toch gebeurd?

Het had geen enkele impact tijdens de kindertijd, en ik gaf het geen aandacht tijdens de pubertijd. Een dag verlof zoals een andere. Als kind/tiener van de westerse maatschappij in de jaren 70 - 80 kan je je nl. niet voorstellen wat het betekent om in een oorlogssituatie te zitten, of om daarvoor opgeroepen te worden. Het is te ver van het luxebed, en het onderwijs deed ook niet echt moeite om het levendig voor te stellen. Geen vrede of veiligheid was iets dat we ons zelfs niet konden inbeelden. Dat was iets uit een ver verleden, gesneuvelde soldaten, dat was een betonnen monumentje in het midden van het dorp, waar 1x per jaar oude mannen een krans neerlegden, omringd door de fanfare. We profiteerden onwetend van de lessen die getrokken werden uit WO2, terwijl de horror nog nazinderde bij de getuigen, het was ook amper 30 jaar geleden toen, eigenlijk 1 a 2 generaties later. Het zou nooit meer oorlog worden was ons beloofd. Nogal wiedes, dacht het kind. Oorlog leek iets voor primitievelingen.

Dat afstandelijk sentiment tov de soldaat van toen veranderde een beetje tijdens de legerdienst, maar het vollere besef kwam pas later, bv door brieven te lezen van frontsoldaten naar hun geliefden en familie stuurden. Hartverscheurende verhalen die iedereen zou moeten lezen om te begrijpen wat die jonge mannen aangedaan werd. Jongens van soms maar 18 jaar, daar gezet door de politiek, als kanonnenvlees, om de agenda te dienen. Stervend van kou, ziekte of kogels, zich afvragend wat ze daar deden. Politiekers die geen moer geven om hun lot, opoffering, laat staan om hun toekomst. Een wit kruis op een weide kan er nog net af. En elk jaar een trompetserenade voor de onbekenden.

Het volk wil geen oorlog, de politiek wil oorlog, omdat er belangen op het spel staan. In deze tijd dienen de media dan om het volk te masseren in die oorlogsretoriek.

Ach, de politiek. Het volk wil nl. geen oorlog, de politiek wil oorlog, omdat er belangen op het spel staan. In deze tijd dienen de media dan om het volk te masseren in die oorlogsretoriek. Dom en slim trapt er in, het is bijzonder om zien hoe het opgewekte stammeninstinct weer tot leven wordt gebracht door de propaganda van de persmuskieten. Ze zijn geen moer veranderd. Niet enkel de oorlogswapens zijn verbeterd, maar ook die van de media. Niets kan je nog geloven, alles wat je ziet staat in functie van een agenda. Aan beide kanten uiteraard. “Waar onwetendheid heerst is ware vrede onmogelijk”, schreef de Dalai Lama, en ik vrees dat hij gelijk heeft: wij weten niets, en dat is de bedoeling. Het gaat over macht over anderen, over ons, en over niets anders. In die context moet ik altijd denken aan de woorden van wizard Jimi Hendrix: "De wereld zal pas vrede kennen als de macht van de liefde de liefde voor de macht overwint." Het zal dus van ons moeten komen, niet van wie nu aan de touwen trekt. De tijd is rijp.