Beter één gouden hart, dan duizend bureaucraten

De column van Steve Aernouts, acteur en schrijver maar bovenal mens.

‘Als de wetten van mijn hart in tegenspraak zijn met de wetten van de overheid, volg ik altijd de wetten van mijn hart’.

Deze prachtige uitspraak hoorde ik drie jaar geleden uit de mond van Tanteke, een dame van 87 jaar. Samen met haar moeder ontfermde ze zich over meer dan tweehonderd kinderen waar anders niet voor gezorgd kon worden.

Geheel en al volgens de wetten van de natuur, en in volledige afwezigheid van wetenschappelijke modellen en theoretisch geneuzel van kantoorfilosofen, hadden zij een plek gecreëerd waar vele kinderen de veiligheid vonden die ze voordien ontbeerd hadden. Een hele werking had zich uitgerold vanwege het feit dat ze één kind hadden opgevangen, waarna een broertje volgde, en nog één, en dertig jaar later hadden dus meer dan tweehonderd kinderen kennisgemaakt met het gouden hart van Tanteke.

Uiteraard kon de overheid niet berusten in een rol van dankbaarheid bij zoveel goedheid. Ze vonden het maar een gekke bedoening dat twee mensen zonder overheidssteun deden wat ze dachten dat ze moesten doen, omdat ze niet anders konden. Dus moest al die goedheid beloond worden met argwaan in de vorm van schandelijke rapportages over bedden die twee cm te dicht bij elkaar zouden staan. De rapporteurs van dienst hadden zelf nog nooit één verwaarloosd kind onderdak gegeven, daar hadden ze de moed niet voor, desalniettemin hadden ze zichzelf de ultieme kennis toegedicht waardoor hun regels wet werden.

Elke keer als ik geconfronteerd wordt met absurditeiten van autoriteiten moet ik denken aan Tanteke. Ze vertelde me dat het pestgedrag van de overheid enorm belastend was voor haarzelf en de kinderen, maar dat ze heel haar leven gepoogd had dit van haar af te laten glijden. Dit allemaal in het belang van de kinderen. Een constante strijd zou hen geen deugd gedaan hebben.

Ik vraag me af wat er zou gebeuren als we dat meer zouden doen. Ik vraag me af wat er gebeurt als niet alle gezag meer als vanzelfsprekend aanvaard wordt. Een interessant voorbeeld hiervan vind ik de orde des geneesheren. Er is blijkbaar een man, die zichzelf wetenschapper noemt, maar zich nu omgeschoold heeft tot professioneel klikspaan; een bezigheid dat kinderachtig gedrag vereist en getuigt van een ergerlijke onkunde in het eenvoudig voeren van een dialoog.

Die man vindt het dus een normale zaak dat hij elke arts, die de eed van Hippocrates hoger achtte dan de marketingleugens van de farma industrie, aanklaagt en hen dwingt om voor één of andere idiote, gekke commissie te verschijnen. In mijn fantasie schrijft de aangevallen arts in kwestie, een briefje met de volgende gevleugelde woorden:

Beste commissie,

Jullie hebben me gevraagd voor jullie te verschijnen. Bij deze weiger ik dat omdat ik jullie gezag NIET erken. Ik acht jullie niet in staat een wijs oordeel te verschaffen.

Jullie negeren de eed van Hippocrates, omdat jullie niet, en ik herhaal NIET in het belang van de patiënten handelen. Jullie hebben overheidspropaganda gelezen alsof het wetenschappelijke verhandelingen betrof. Jullie namen al de foutieve aannames over van een malafide industrie die al decennia liegt en bedriegt in naam van vele miljarden. Jullie zijn mee gestapt in een experiment dat in de geschiedenis zijn gelijke niet kent. Alleen hebben jullie gedaan alsof het geen experiment betrof.

Met kwalijke zekerheid hebben jullie aannames als waarheid verkondigt, met grote schade als gevolg. Daarom dat jullie mij niet zullen zien verschijnen.

En ik herhaal nogmaals: ik erken jullie gezag niet. En ik erken dus ook geen enkele mogelijke straf die jullie instellen. Eke uitsluiting van jullie orde beschouw ik dan ook als een groot compliment aan mijn adres.. Punt. Einde.

Een ontgoochelde groet,

Dokter X

Ik hoop dat gezag niet erkennen een nieuwe trend wordt. Omdat het op die manier gedoemd is om langzaam maar zeker te verdwijnen. Er zijn zoveel raden en commissies waar vriendjes elkaar naar de mond praten, elkaar toedekken, promoties uitdelen, enzovoort. Eigenlijk doen ze zowat alles behalve waar ze voor opgericht zijn, namelijk kwaliteitscontrole uitoefenen. Nee, het is een zelfbedienend systeem geworden waar ons ons kent en eigendunk als norm wordt gezien. De happy few die orerend vanuit hun ivoren toren foeteren op alles wat hun eigendunk in gevaar brengt.

Dat er veel hoge posities ingenomen worden door narcisten en psychopaten behoort al vrij lang tot de algemene kennis. Als we er van uitgaan dat dit heerschap zich laaft aan onderdanigheid, controle en vooral angst, dan kunnen we stellen dat de ontkrachting van hun gezag een meer dan doeltreffend instrument kan zijn ter bevordering van de vrede. Als iemands gezag wegsmelt, smelt ook de mogelijkheid tot het aanjagen van angst. En dat is goed nieuws. Dat zou betekenen dat een narcistisch heerschap een belangrijk instrument verliest ter ere van zijn glorie.

Als dat kan, dient niets ons tegen te houden om dit pacifistisch idee om te zetten in een werkelijkheid.

Ik erken uw gezag niet.

Vijf eenvoudige woorden die de kracht in zich dragen om absurde machtsver-houdingen recht te trekken. Machtsverhoudingen waar niemand, ik herhaal, niemand beter van wordt, tenzij de bankrekening van diegene die dat kunstmatig gezag ten allen tijde zal verdedigen ten dienste van zichzelf.

Op dit ogenblik staat er veel op barsten. Al die onnatuurlijke stuttingen die van de pot gerukte constructies moeten dragen, laten het één voor één afweten. Ivoren torens kraken onder de waarheid die langzaam maar zeker op weg is om haar licht te doen stralen op de bureaucraten en machtshebbers die jarenlang onder het toeziend oog van henzelf aan zelfverrijking mochten doen.

De tijd doet wat tijd doet, en waarheid doet wat waarheid doet.

En wij doen wat wij doen.

En dat is luisteren naar de wetten van ons hart.