Boer zoekt respect

Zaterdag Boerendag, was eigenlijk voedselvoorzieningsdag

Het leger plus Duitse en Belgische waterkanonnen stonden in Den Haag klaar tegen mensen die opkomen voor hun levenswerk.

Die mensen hebben alles te verliezen. Het werk van generaties, sommigen gaan honderden jaren terug, staat op het spel. Ze worden geconfronteerd met technocraten die bovendien onverkozen zijn. Zij vinden dat ze onder het voorwendsel van klimaatbescherming het recht hebben hen dat te ontnemen. In de praktijk blijkt het dan een EU-plan te zijn, waardoor de voedselproductie in handen komt van multinationals. Enkele jaren geleden werden ze nog gestimuleerd tot schaalvergroting, nu plots gedwongen tot sluiting. Zet jezelf even in hun schoenen.

Een tijd geleden draaide ik een videoclip om meer respect te vragen voor het beroep en dat was een bijzondere ervaring.

Uit m'n boek "ik vind je leuk":

"We werden ondergedompeld in het boerenleven van een familiaal bedrijf in Ronse, een bedrijf dat alles combineerde, van akkerbouw tot veeteelt, een 150-tal koeien."

Geen personeel, het koppel deed alles zelf. Die man stond op om vijf uur en stopte met werken om 22 uur. Elke dag. Zijn vrouw stond hem vier uur per dag bij met het melken:

twee uur ’s morgens, twee uur ’s avonds. Een half jaar nadat de melk was opgehaald kwamen ze te weten hoeveel geld ze er voor kregen. Stress. En het gaat zo maar door: de weersafhankelijkheid, de natuur, de normen, de administratie vooral maakten hem wat moedeloos. Een fiere man van niet te veel woorden, je kent dat, maar trots en verantwoordelijk. Ik zag de liefde voor zijn dieren, hij kende ook elk dier.

Voortdoen.

Elke dag begeleidde hij z'n koeien van de stal naar het veld, te voet. Tussen de opnames door was hij even weg, er ging een koe bevallen. Een half uur later stond hij er terug met een grote grijns: 't is nen tweeling! Eén van de kalfjes is een figurant in de clip.

Zijn 12-jarige zoon reed fier met de tractor. Hij volgde tuinbouwschool. Hij zag het helemaal zitten, die overname. Ik moet vaak aan hen denken als ik nu hoor hoe men met die mensen hun voeten rammelt. Hun leven hangt af van mensen, waaronder EU politici, die pretenderen iets te kennen van ecologie, vanachter hun laptop. Gedeconnecteerd van het ware leven, zoals de pers en de politiek, met één pennentrek beslissend vanuit de Europese ivoren toren.

Moet er dan niks gedaan worden aan de industriële vleesproductie? Uiteraard wel. De megastallen waar de dieren niet meer buitenkomen zijn onwaardig voor elk levend wezen. Maar reguleer dat, in plaats van ze te sluiten. Geef deze mensen perspectief en termijn om zich aan te passen. En laat de kleine boer met rust.

Ik las het waargebeurde verhaal van een boer die zoveel jaar geleden een niet gebruikte weide met veel plezier terug aan de onbewerkte natuur had gegeven. Hij had graag een stukje bosbuffer. Hierdoor lagen zijn weiden nu tegen een natuurgebied. Gezien de stikstofregulering krijgt hij nu geen vergunning meer. Zover is de waanzin doorgeschoten.

Boeren in Wallonië hebben geluk, daar heeft de natuur geen last van stikstof. Een boer die grond had in beide gewesten loste z’n probleem op door z’n stallen te verplaatsen.

Stopzetting dus.

De e-mail met de berichtgeving werd vrijdag al verstuurd. Enkele uren na het besluit lijkt alles klaar te liggen.

Het moet blijkbaar vooruit gaan.

De boer verdient meer respect. No farmers, no food.