Overheden zijn banger dan ooit om een scheve schaats te rijden, en om beschuldigd te worden van racisme, fascisme, of wat er maar meer in de woke mode is. Daartoe is een oplossing ontwikkeld die de internationale standaard-aanpak is geworden: er wordt een commissie benoemd. Beter nog is twee commissies te benoemen met een enigszins overlappende taakopdracht. Waarom, dat leg ik straks uit.
Het ‘’onafhankelijke’’ advies dat een commissie gaat uitbrengen, wordt natuurlijk volledig bepaald door de leden van die commissie die door de overheid benoemd worden. Vertel mij de samenstelling van de commissie, en ik voorspel u het advies. Ook helpt het natuurlijk, als dat komende advies overgoten kan worden met een saus van ‘’onafhankelijke wetenschap’’. Het is dus even zoeken naar wat commissieleden die bereid zijn hun wetenschappelijke integriteit, voor zover aanwezig, op te offeren om de overheid te gerieven. Ooit was er een tijd dat dat soort lieden moeilijk te vinden waren, maar die is definitief voorbij. Tegenwoordig hoef je maar in het kaartenbakje van een willekeurige kartelpartij te neuzen, om te struikelen over dit soort opportunisten. Waar wetenschap en politiek botsen, is wetenschap zonder uitzondering het slachtoffer. Een paar gewillige partij’’wetenschappers’’ zijn dus eenvoudig te vinden. Maar waarom zou een overheid zich verlagen tot dit soort doorzichtige benoemingen?
De tactieken ontwikkeld bij de bemensing van het International Panel for Climate Change (het notoire IPCC) dienen als voorbeeld. Panelleden worden geselecteerd door nationale overheden, niet door middel van een openbare kwalitatieve selectie van de beste fysici en andere hoog gekwalificeerde natuurwetenschappers, maar uit brave meelopers. Dat soort lieden schrijft een lijvig politiek rapport van duizenden pagina’s dat niemand leest. Daar heeft de politiek natuurlijk niets aan, dus er wordt een verkorte ‘’Summary for Policymakers’’ van een paar bladzijden voor geschreven. Met meer moet je de pindabreinen van politici ook niet vermoeien. Die samenvatting wordt niet door wetenschappers geschreven, maar door politieke afgevaardigden van nationale overheden. die zin voor zin, letter voor letter, stemmen over de tekst. Natuurkunde dus bij handopsteken. Als dan het rapport door onwetende politieke slippendagers geaccordeerd is, en met veel theater wereldwijd verspreid, kunnen we getuige zijn van de ultieme klucht: nationale overheden juichen dit ‘’onafhankelijke’’ rapport in de mooiste bewoordingen toe, en aanvaarden het probleemloos als politieke ‘’wetenschappelijke’’ basis voor ‘’beleid’’. Misbruikte wetenschap kortom.
Het succes van deze aanpak om het grote publiek te misleiden is onmiskenbaar. Dat smaakt dus naar meer. Bij ieder maatschappelijk probleem dat voor een overheid riskante politieke implicaties kan hebben, wordt nu dus een commissie benoemd. Het rapport dat nog niet eens verschenen is, is op de voorhand doorgestoken kaart, maar dat valt genoeg mensen niet op. De frame van onafhankelijke wetenschap wordt van stal gehaald en het rapport is officieel.
Nu zijn er natuurlijk meerdere mogelijkheden. Het rapport kan kritisch over de overheid zijn. Weliswaar is vooraf al het mogelijke en onmogelijke gedaan om dat te voorkomen, maar toch. In een dergelijk geval is een rapport van een tweede commissie buitengewoon nuttig. De kans dat ook dat kritisch over de overheid is, is verwaarloosbaar. En bij twee tegenstrijdige rapporten kan het voor de overheid niet stuk: als de wetenschap het niet eens is, rest de regering niets anders dan de ‘’eigen verantwoordelijkheid’’ te nemen.
Doorgaans blijft het natuurlijk bij een enkel buitengewoon volgzaam rapport dat de diverse pijnpunten zorgvuldig omzeilt. Geen probleem dus voor de overheid. De ‘’wetenschap’’ heeft gesproken, en de regering kan haar goddelijke gang gaan. Voor de zoveelste keer heeft het politieke pseudowetenschappelijke bedrogtheater een regering uit de kille wind gehouden. Op naar de volgende keer.
Iedereen die mijn tekst tot dusver gevolgd heeft, en niet al veel eerder een baksteen door zijn beeldscherm geworpen heeft, zal mij tegenwerpen dat dit allemaal onjuist is en dat er geen voorbeelden van mijn al te theoretische stellingname te vinden zijn. Laat me daarom preëmptief wat voorbeelden geven. Het is niet toevallig dat die vooral op de mesthopen van de klimaathysterie gevonden kunnen worden.
In Nederland zijn we jarenlang gezegend geweest met klimaattafels. Als klimaatpaus en voerder van het hoogste incompetente en kennisloze woord was drs. Ed Nijpels (VVD) aangesteld. Zijn klimaattafels werden bemenst met meelopers van en belanghebbenden bij het ‘’beleid’’, zoals zwaar gesubsidieerde milieuorganisaties, en andere organisaties die zich nooit onderscheiden hadden in kennis van het klimaat. Onafhankelijke wetenschappers die wellicht deze idylle zouden kunnen verstoren, werden zorgvuldig van de klimaattafel weg gehouden. Het resultaat was een trieste klucht, maar uiteraard was de overheid overgelukkig.
In het verlangde daarvan is onlangs, in verband met de brisante vermeende ‘’stikstofproblematiek’’, een voorzitter van een nieuwe klimaattafel benoemd. Zoals door onafhankelijke wetenschappers is aangetoond (Nitrous Oxide and Climate - CO2 Coalition), is de relatie tussen klimaat en de stikstofhype zelfs met de nodige groene fantasie ver te zoeken. Niettemin wordt als ‘’klimaattafelheer’’ iemand benoemd die (laat me vriendelijk blijven) geen idee heeft wat de cruciale Schwarzschild vergelijking (huh?) inhoudt, maar die gelukkig wel onze internationaal op topniveau functionerende boeren als enorm probleem weet aan te merken. De inhoud van het komende rapport laat zich raden. Missie geslaagd, wat de overheid betreft.
Het benoemen van een kostbare commissie, betaald door de belastingbetaler, bij elke politieke oprisping die wellicht de onnavolgbaarheid van het huidige beleid zou onderstrepen, is een ziekte die onder Rutte (maar ook onder ambtsgenoten in buurlanden) tot een ongeneeslijke kwaal is verworden. Het is altijd goed om misstanden een naam te geven. Die ligt dit keer buitengewoon voor de hand: commissienitis.
De Nederlandse wetenschapper Prof. Dr. Kees de Lange is Emeritus hoogleraar in de natuurwetenschappen. Binnenkort presenteert Tegenwind u zijn documentairereeks over de vele klimaatdogma's.