De balans tussen ‘het kwaad’ aanklagen of zelf het licht aansteken.

Ik vind het een moeilijke. Puur energetisch, denk ik: zwijg over de ellende, daar wordt niemand happy van. Inspireren door een alternatief te bieden, door schoonheid en wijsheid te delen is de mooiste optie.

Als ik dat een tijd doe, terwijl de smeerlapperij je om de oren vliegt, denk ik: dat is eigenlijk ontkenning van de feiten. Ik ben graag op de hoogte van de rottigheid van de leiders, omdat ik dan op de hoogte ben van het doelbewust bedrog, dat je soms moet zien om het te geloven. Er zijn geen woorden voor, soms moet je het aanschouwen en het hen horen zeggen. Zelf voel ik niet de neiging het te delen; het is zoals geweldfilmpjes delen. Ik vind wél dat je het moet weten, wat voor mensen dat zijn. Waartoe leiders soms in staat zijn, gecorrumpeerd door geld, macht en vleierij.

Wie niet geïnformeerd is, loopt met z’n hoofd in de wind, ver van de realiteit en is niet gegrond. Je kan het niet negeren en het is ook niet wenselijk, mijn gedacht. Maar moet je het allemaal weten? Ik heb de neiging van ja te antwoorden, maar gelukkiger word ik er niet van.

Het artikel van vorige week over de RIZIV-cijfers was heel populair. Me dunkt is die informatie nuttig. Rationele wapens tegen de waanzin. Er is wel degelijk iets ‘onverklaarbaars’ aan de hand, of je nu wegkijkt of niet, de cijfers zijn er.

Alles in vraag stellen, is dus wel een hobby geworden. De beroemde Tibetaan in actie zien heeft vele mensen gechoqueerd, ook door zijn woorden die hij uitsprak. Want plots duiken er dan theorieën op dat het een Tibetaanse gewoonte is om snoepjes met de tong te delen met grootouders enz. Alleen, het was niet zijn kleinkind en er was geen snoep. Alleen vind je van die ‘Che Le Sa-theorie’ geen enkel bewijs dat ouder is dan een week. Ik stel alles in vraag. De Tibetaanse gewoonte werd ook niet vermeld in de excuses. Excuses die begonnen met "His Holiness". Het instinct zegt me dat het foute boel was. Aan hoeveel kinderen vroeg hij het al? Je ziet het kind zich terugtrekken, het is een onnatuurlijke vraag.

Die ellende delen geeft me wel een slecht gevoel. Bezig zijn met het kwade, het onrecht tonen, wat brengt dat ons energetisch bij? Mijn PM-box puilt uit, elke dag, van de dystopische berichten, van de miserie die mensen mekaar aandoen, van de pure rottigheid veroorzaakt door macht en geld. Telegramkanalen zijn hierin kampioen. Stel je voor dat ik elke dag 20 rottigheden op mijn tijdslijn zou zetten, zou je blijven kijken? Ik zou me afvragen waar ik dan mee bezig ben. Zonder oordeel over wie het wel doet, nog ‘ns, ik ben vaak blij dat ik op de hoogte ben gebracht.

Wellicht is er een balans te vinden, een balans die ik probeer te hanteren, tussen informatie en inspiratie. Ik ben geïnspireerd als Karen Hamaker zegt dat we de donkerte niet moeten bestrijden, maar dat we zelf het licht moeten aansteken. Het ontroert me zelfs. Echter ik ben ook blij als iemand me het filmpje toont van de Tibetaan, waar - wat mij betreft - best een onderzoek naar gestart zou worden. Uit voorzichtigheid. Het zou niet de eerste keer zijn dat een onaantastbaar persoon heel rare dingen doet. 

Heiligheid is een menselijk oordeel, een oordeel van gelovigen, vaak om iemand vrij van zonden te verklaren. We weten allemaal wat voor vreselijke dingen geloof kan doen met een mens.

Niemand is heilig, het is gewoon een fout begrip. We zijn allemaal fouten makende wezens. Misschien dient het leven daar wel voor: je kan namelijk enkel weten wat warm is als je het ooit koud hebt gehad.