De golf is al weer voorbij
Op 7 december stopte China abrupt haar ingrijpende ZeroCovid aanpak. Daarvoor had China een streng beleid gevoerd en moesten de afgelopen twee jaar bewoners zich in gebieden waar Covid-19 voorkwam dagelijks laten testen en velen werden lang opgesloten in hun appartement of in een quarantaine-kamp. Niet alleen gaf het steeds meer weerstand bij de bevolking, ook had het ingrijpende economische gevolgen.
Data uit China over Covid-19 waren en zijn zeer onbetrouwbaar en hoe de zaken exact verliepen en verlopen is moeilijk vast te stellen. Maar toen eenmaal de remmen abrupt los werden gelaten kwam er rond 20 december veel aandacht in de buitenlandse media over de grote druk op de ziekenhuizen en in de crematoria. Een soort herhaling van het Bergamo-verhaal uit 2020. Er werden meer dan 1 miljoen doden voorspeld en een chaos die lang zou voortduren. Dit is een artikel van ruim een maand geleden van de NOS over de situatie toen. De uitbraak zou zeker tot maart doorlopen en men verwachtte 5.000 tot 10.000 doden per dag. En het probleem van China zou, volgens deskundigen, zijn dat de oudere Chinezen te weinig waren gevaccineerd en, indien zij wel gevaccineerd waren, met een “verkeerd” – lees geen mRNA – vaccin.
Besef dat China 1.4 miljard inwoners heeft. Men kent normaliter circa 30.000 doden per dag.
Inmiddels lezen we vrijwel niets meer over die grote ramp die blijkbaar China over zichzelf had afgeroepen door abrupt met het ZeroCovid-beleid te stoppen. En als we wel wat lezen dan blijkt die hoge golf vrij snel weer vrijwel verdwenen te zijn. De correspondent uit China in De Volkskrant meldde dat in Bejing het normale leven al eind december – dus na drie weken – was hervat en in Shanghai kort erna.
Twee weken geleden werd het aantal Chinezen die geïnfecteerd waren geraakt sinds begin december op 900 miljoen geschat (64%). Inmiddels lees ik cijfers rond de 80%. De piek lijkt rond eind december/begin januari gelegen te hebben.
Helaas zijn er dus weinig betrouwbare cijfers, maar ik kan me niet voorstellen dat tussen begin december en half januari meer dan 10.000 Chinezen extra per dag dood zijn gegaan (bovenop de normale 30.000 doden). Maar als dat echt 10.000 per dag extra geweest zou zijn dan nog is er maar sprake geweest van 300.000 en een IFR van een derde van 1 promille. Een lage IFR, die mede te danken is aan de Omikron-mutatie en een veel lager aandeel ouderen dan in Nederland. (In China is 11% van de bevolking boven de 65 jaar, in Nederland is dat 20%). Maar niet aan de “goed beschermde bevolking door mRNA-vaccinatie”, hetgeen de slogan was bij ons. Ook kunnen we vaststellen dat het dragen van mondkapjes (wat men in China in december heel consequent nog deed), de snelle verspreiding niet is tegengegaan. Maar lessen leren uit ontwikkelingen die niet gaan conform het dominante verhaal, daar zijn onze deskundigen en media niet zo goed in, om het eufemistisch te zeggen.
Failliete ZeroCovid-beleid
Hoe nu precies de cijfers ook zijn, het feit dat de heftige periode van veel besmettingen en extra sterfte ongeveer een maand heeft geduurd maakt duidelijk dat deze schade beduidend kleiner is geweest dan de ontwrichting van de samenleving gedurende de lange tijd dat men onder het juk van het ZeroCovid-beleid leefde. Plus dat na dit ZeroCovid beleid er toch nog ook een golf kwam. Een golf die met Omikron weliswaar lichter is geweest dan die met de eerste Covid-varianten geweest zou zijn. Maar China is het ultieme voorbeeld van hoe slecht dat ZeroCovid beleid heeft gewerkt op allerlei componenten van de samenleving.
Nog veel belangrijkere les
Maar er is nog een veel belangrijkere les die getrokken kan worden uit de ontwikkelingen in China, voor zover we dat al niet wisten: Het overgrote deel van de epidemiologen, virologen en microbiologen en de modelleurs met wie we te maken hebben (gehad), bleken geen clue te hebben hoe de verspreiding van het virus zich eigenlijk voltrok. En dan bedoel ik niet alleen het miskennen in het begin van de verspreiding door de lucht. En daarmee leefden ze ook in een soort fantasiewereld hoe ze met ingrijpende maatregelen als lockdowns, 1,5 meter maatschappij, avondklok en sluiting van scholen, controle zouden krijgen over de verspreiding van het virus plus dat ze en passant de grote schade, die deze maatregelen opleverden, negeerden of – nog erger – zich er niet van bewust waren.
China laat ons zien dat, als het virus hier compleet zou losgelaten zijn, er inderdaad een grote golf aan besmettingen was ontstaan, maar dat het een korte en hevige periode zou geweest zijn, met snel daarna een normalisering. In plaats van een periode van twee jaar door te maken met daarin behoorlijk lange periodes met ingrijpende maatregelen. (Het begon bij ons half maart 2020 en eindigde bij ons in februari 2022).
Het boeiende is dat al vanaf het begin van de crisis bepaalde deskundigen erop wezen dat grote uitbraken een bijzonder patroon vertoonden. Na een snelle stijging volgde ook weer een snelle daling. De zogenaamde Gompertz-curve geeft die ontwikkeling het beste weer. Er is ook een logische verklaring voor. Maar ook die wordt door de meeste epidemiologen/virologen/microbiologen genegeerd of ontkend. Het heeft namelijk alles te maken met de virale doses (en in dit artikel heb ik dat al uitvoerig beschreven):
De Kans dat je geïnfecteerd raakt en symptomen krijgt hangt sterk samen met de virale doses die je binnenkrijgt (inademt)
Per persoon is die grenswaarde verschillend. Het hangt samen met een groot aantal factoren, waar ik nu niet dieper op inga. Maar één aspect is voor het beschreven proces cruciaal:
Elke keer als je in contact komt met het virus en de virale doses was niet hoog genoeg om je te infecteren, wordt je grenswaarde voor een infectie verhoogd!
Je krijgt, zoals Prof. Bouma het heeft genoemd, “micro-vaccinaties” en ontwikkelt daardoor ook bescherming. Het is een beetje zoals wat gebeurt als je op het strand aan het begin van de zomer niet te lang in de zon blijft om te voorkomen dat je verbrandt.
Bij het volledig loslaten van het virus ontstaat er dus een situatie waar veel mensen micro-vaccinaties krijgen door met het virus in aanraking te komen, zonder dat ze geïnfecteerd raken en/of symptomen krijgen. Daarmee bouwen ze ook bescherming op en de brandstof voor de golf raakt als het ware op, waarna snel weer die daling komt (zoals de Gompertz curve laat zien). En dat is er dus in december/begin januari in China gebeurd!
Het omgaan met uitbraken van nieuwe ziekten is iets waar we als mensheid (en ook onze voorgangers) miljoenen jaren in getraind zijn. Ons immuunstelsel is uitermate complex en door die miljoenen jaren training goed in staat om uitdagingen aan te gaan. De medische wetenschap heeft de afgelopen honderd jaar geweldige ontwikkelingen doorgemaakt en we hebben vele nieuwe mogelijkheden om ziekten te bestrijden. We mogen dankbaar zijn voor wat men presteert en hoe de inzet is van al degenen, die in de zorg werken. Maar zij zouden ook moeten onderkennen dat men op belangrijke punten nog te weinig weet en daarom terughoudend zou hebben moeten zijn in het afkondigen van ingrijpende en drastische maatregelen, die niet alleen de plank behoorlijk missloegen, maar ook grote nevenschade hebben berokkend.
Dat zou ook de les moeten zijn die de afgelopen drie jaar, met een accent op de laatste twee maanden, China ons heeft geleerd.
Dit artikel verscheen ook op www.maurice.nl.
Bestel de autobiografie 'Wie bang is krijgt ook klappen' van Maurice de Hond hier
Bekijk het Kompas interview met Maurice de Hond hier
