De militaire teloorgang van Europa

Deze column gaat over de manier waarop Europa de eigen veiligheid en de toekomst van de Europese burgers verkwanselt. En nee, ik ben geen militair deskundige, maar gezond verstand en enige kennis van natuurkunde blijken altijd weer nuttig te zijn.

Als we de politiek en de media mogen geloven, is de oorlog in Oekraïne de grootste bedreiging van West-Europa sinds de Tweede Wereldoorlog. Rusland is uitgeroepen tot de grootste existentiële vijand, en vanuit de militaire kaste worden we voorbereid op een totale oorlog met Rusland, en daar stap voor stap in gerommeld. Want Putin…. Misschien is het zinvol om eens na te gaan wat dergelijke oorlogshetze voor Europa gaat betekenen.

Bodemloze put

Welke machtsmiddelen bezit Rusland eigenlijk? Het levensgevaarlijke gemak waarmee voortdurend voorbij wordt gegaan aan de mogelijkheid dat Rusland militair zo hier en daar wat opties heeft, is verbijsterend. Dit, gekoppeld aan het feit dat Europa zijn militaire hardware kritiekloos stort in de bodemloze put van het Oekraïense conflict, onder verwaarlozing van de eigen verdediging die toch al weinig voorstelde, is van een dwaasheid die Europa slecht zal bekomen. De geopolitieke verhoudingen gaan definitief op de schop, en niet ten voordele van het Westen.

Laten we beginnen met vast te stellen dat energie de Achilleshiel van Europa is. Europa heeft een indrukwekkend tekort aan eigen energiebronnen om in de alsmaar groeiende energiebehoefte te voorzien. Voor wie dat niet gelooft, is het opblazen van de Nordstream pijplijn een teken aan de wand.

Het doet er eigenlijk niet eens toe wie die gasleiding heeft opgeblazen om te constateren da het voor Europa dramatische gevolgen heeft als de gasaanvoer uit Rusland stagneert. Ondanks de ideologische feitenvrije anti-CO2 retoriek ziet een grote energieverbruiker als Duitsland geen andere mogelijkheid dan de bruinkoolmijnen weer in bedrijf te nemen en die milieubelastende brandstof op grote schaal te verstoken.

Overal in Europa (maar vooral in Nederland) zijn de energieprijzen gigantisch gestegen, waardoor met name de lagere inkomensgroepen in grote problemen zijn gekomen. De Europese politieke elite schiet opzichtig te kort, en kiest voor de vlucht naar voren, met falend ‘beleid’ dat onder de noemer ‘Green Deal’ de burger door de strot gewrongen wordt. De enige reden dat in Europa geen energierevolutie ontstond, was de milde winter.

Wat houdt de ‘Green Deal’ precies in?

Ondanks alle bezwaren die tegen aanbod gestuurde energie ingebracht kunnen worden en door deskundigen al jaren ingebracht zijn, slaat Europa ‘vol gas’ gasloos de doodlopende weg van ‘renewables’ in. Tegen gigantische kosten, en met een totale ontkenning van de resulterende milieuproblemen, wordt de Noordzee volgeplempt met windmolens, en landbouwgrond vervangen door wat men graag idyllisch ‘zonneweiden’ noemt.

De onvermijdelijke oplossing heet uiteraard kernenergie, maar die enig zinvolle route is door de ‘boven ons gestelden’ in de ban gedaan. Dat Europa hiermee verwordt tot een open inrichting zonder hoop voor een toekomst is voor onwetende groene alarmisten van allerlei signatuur geen enkele overweging van enig gewicht. Want fossiel…

Er is helaas een probleempje met aanbod gestuurde energie. Als je het nodig hebt, ontbreekt het vaak. Als je het niet nodig hebt is er regelmatig een overschot. Uiteraard zijn die natuurkundige werkelijkheden heel lang ontkend, maar we zijn nu op het punt beland dat ontkennen niet langer een optie is. Wind en zon zijn een onbetaalbare illusie zonder grootschalige energieopslag.

Dat zijn zij overigens ook dankzij gesubsidieerde pogingen tot grootschalige energieopslag. Een tijd lang werd het ontwikkelen van gigantische batterijen gezien als de oplossing voor dergelijk grootschalige energiemanagement, maar die natuurkundige fictie is inmiddels verlaten. De nieuwe hype is waterstof, de ultieme energiedrager waarmee alle ‘gratis’ energie van de ‘renewables’ grootschalig kan worden opgeslagen. Helaas is de natuurkunde opnieuw de spelbreker.

Het voert voor mijn huidige betoog te ver om alle natuurwetenschappelijke bezwaren tegen het grootschalig gebruik van waterstof hier te herhalen. Dat is op uitstekende wijze gebeurd daar Samuel Furfari, een gewaardeerd medelid van de CO2 Coalition. Zijn boek is een ‘must’ voor iedereen die van de relevante feiten houdt:

Voor deze beschouwing is de volgende reactievergelijking essentieel:

2H2 + O2 → 2H2O

De oxidatie van waterstofgas door zuurstof is sterk exotherm, er komt zeer veel energie bij vrij: 286 kilojoule per mol waterstof. De verbrandingsreactie verloopt dan ook voor brede concentratieverhoudingen van waterstof en zuurstof zeer explosief.

Niet voor niets staat het mengsel bekend als ‘knalgas’. De ramp met de Zeppelin Hindenburg in 1937, die volledig gevuld was met waterstof, betekende meteen het einde van de verdere ontwikkeling van Zeppelins

Wat stellen groene ideologen zonder kennis van chemie en fysica zich voor?

Men wil de Noordzee tot een gigantisch windmolenpark maken, en de elektriciteit die daar opgewekt wordt aan land brengen om een aantal gigantische waterstoffabrieken van de nodige energie te voorzien. Bij die fabrieken dient ook grootschalige opslag plaats te vinden. Men is buitengewoon trots op deze plannen, dus de coördinaten van deze grootschalige faciliteiten zijn wereldwijd bekend. Maar hoe zit het met de bescherming tegen vijandige militaire acties?

Het is het Rusland van Putin niet ontgaan dat de energievoorziening van Europa waarschijnlijk het hoogtepunt van militaire kwetsbaarheid is. Hoe kan Rusland (of iedere andere vijand) daar gebruik van maken? Dat is betrekkelijk eenvoudig. Het is voldoende om de opslag van aanbod gestuurde energie te ontregelen. Dat kan op minstens twee manieren. Ten eerste door de onderzeese elektriciteitskabels van windpark naar waterstoffabriek te vernietigen. Ten tweede door de waterstoffabrieken met behulp van de knalgasreactie tot as te reduceren.

Een marine met onderzeeboten, en een militaire luchtmacht uitgerust met raketten zijn daartoe volledig in staat. Het opblazen van de Nordstream pijpleiding is overtuigend bewijs dat een dergelijk scenario verre van illusoir is. Helaas moeten we concluderen dat de Europese Commissie door natuurkundig onbenul en rabiate politieke ideologie met vuur speelt. Maar gelukkig hoeven we ons geen zorgen te maken: bij de knalgasreactie komt geen CO2 vrij.

Kees de Lange

De auteur dankt de heer Roel Prins, oud Marineofficier, voor nuttige gedachtewisselingen.