Escalerende geweldenarij. Reconstructie van een persoonlijke kruistocht — [DEEL 4/8]
Gisteren 15/5 ontving ik een nieuw aangetekend schrijven van de tuchtraad van de commissie van psychologen. Een nieuwe klacht, een nieuwe oproepingsbrief, een nieuwe aanval van een niet-cliënt (die ik recent blokkeerde op sociale media door aanhoudende laster en provocatie).
Het hek is blijkbaar van de dam voor een minderheidsgroep die nog geen genoegen neemt met 24 maanden schorsing. En de commissie, die filtert niet, nul bescherming, ‘schuldig tot het tegendeel is bewezen’. Het voelt als een soort vernietigingsdrang die grenst aan waanzin. Eng is het wel, vervelend ook, maar het hoort er ergens bij, denk ik dan wat later. Uitzoomen en me niet laten vangen door een dergelijke op haat en onwetendheid gebaseerde destructiviteit. Licht kan nu eenmaal heftig pijn doen aan de ogen van hen die zich in het Donker hebben genesteld en zich ermee vereenzelvigd.
Primum Non Nocere. Voeg geen schade toe.
Medeleven heb ik zeker, medelijden iets minder, wakker worden uit het donker kan pijn doen. En dan heb ik het niet over het donker (en de realiteit) van ziekte-, sterfte(kans) en wanhoop dat dagelijks aan ons allen werd gepresenteerd. Dan heb ik het ook niet over het voorafgaande donker van een collectief in toenemende burn-out modus, depressie, (zingevings)armoede en massaal aan de pillen.
Dan heb ik het wél over de onthutsende en vooral ontnuchterende vaststellingen van wat ik steeds meer begon te herkennen als ‘escalerende geweldenarij’, verpakt in verblindende en dwingende schijndeugdzaamheid:
De eenzijdige aanpak van de p(L)andemie (als een symptoom van technocratisering van de sowieso al reductionistische geneeskunde), waarbij lokaal en mondiaal alles moest aangegrepen worden om een voortdurend muterend (en onmogelijk weg te krijgen) griepvirus weg te werken.
De sciëntistische verheerlijking van het wetenschappelijk ‘dogma’ (lees: de illusie) van de ‘mens-als-een-weerloze-machine’, ontdaan van elke vorm van zelfbeschermend of -helend vermogen, natuurlijke en kosmische verankering.
De logische hypochondrisering bij de mensen door de voortdurende angst (waarvan het al sinds decennia geweten is dat onze hersencellen daarvan letterlijk krimpen, het blikveld vernauwt, tunnelvisie ontstaat, het hart laat dichtknijpen, en het lichaam uitput door een voortdurende staat van alertheid, verzet, overlevings- en controlegerichtheid). Een angst die bovendien nog eens heel besmettelijk werkt, check spiegelneuronen
Het actief negationisme van de antithese, de tegenstem, het tegengeluid, de afwezigheid van debat. Door staat- en farma gesponsorde fact-checkers werden in het leven geroepen, brutale censuur van andere visies of meningen werd groter, ontslagen volgden.
Een groeiende polarisering tussen de beleidscritici en de beleidsvolgers, hetgeen het sociaal maar ook professioneel en familiaal ongenoegen voedde, het vuur van protest aanwakkerde en de samenleving genadeloos en niet pijnvrij deed splitsen. Bepaalde sectoren kregen de scapegoat zoals horeca, cultuur, contactberoepen, eerste lijnwerkers. Selectief viseren met schuldinductie als wapen.
De minimalisatie en normalisering van de (collaterale) schade veroorzaakt door de draconische maatregelen en lockdowns: toenemende tand- en mondproblemen, huidbeschadiging door te veel handen wassen, eenzaamheid door contactvermindering, desoriëntatie door stopzetting of verandering van het onderwijs en socio-economische le