ESG: hoe de overheid ook uw pensioen manipuleert voor klimaat en proxy-oorlogen
ESG: Wie er nog niet vertrouwd mee is, zal dat tot zijn schade en schande snel worden, De afkorting ESG staat voor Environmental Social Governance. Dat klinkt onschuldig genoeg, is bovendien in het Engels, dus veel kwaad zal het wel niet kunnen. Wel, dus.
Dat juist de Europese Unie zich sterk maakt voor ESG, zou iedere kritische geest te denken moeten geven. Waar gaat het om?
Maatschappelijk idealisme
Overheden van alle signatuur komen altijd chronisch geld te kort om hun politieke hobby’s te financieren. Vaak ontbreekt het overheden aan draagvlak en zijn mensen die voldoende kapitaalkrachtig zijn niet of nauwelijks geneigd hun geld in overheidsprojecten te steken. Hoewel de logische oplossing voor overheden zou zijn om de kwaliteit van hun handelen te verbeteren, ideologie te vervangen door prudentie en rationaliteit en hun politieke megalomanie in te perken, is dat vrijwel nooit hun Pavlov-reactie. Liever nemen zij hun standaard toevlucht tot dwang. Natuurlijk mag dwang geen dwang heten, dus wordt dwang verpakt als maatschappelijk idealisme. Hoe werkt dat?
Aangezien het eigendomsrecht in de meeste westerse landen sterk geworteld is, blijft het onteigenen van kapitaal wellicht een aantrekkelijke, maar niet een juridisch bijzonder begaanbare weg. Nu verblijft kapitaal meestal niet in de portemonnee van de individuele eigenaar, maar is het belegd bij een of andere financiële instelling. Een dergelijke financiële instelling moet aan strenge overheidseisen voldoen. En die worden gecontroleerd door middel van periodieke rapportages. Als dergelijke rapportages niet naar de zin van de overheid zijn, kan dat grote repercussies hebben en kunnen zelfs vergunningen ingetrokken worden. Uiteraard willen financiële instellingen dat tot elke prijs voorkomen.
Duidelijk is dat langs deze weg overheden een aanzienlijke greep gekregen hebben op de financiële wereld en daarmee op de individuen die daar hun geld ondergebracht hebben. Maar ook onder die omstandigheden is het voor een overheid van belang om niet de indruk te wekken slechts dwang in de gereedschapskist te hebben. Er is meer nodig. En dat meerdere wordt geplaveid met Orwelliaans taalgebruik. Het recept is zo langzamerhand bekend.
Environmental en Social
Uiteraard is niemand tegen de instandhouding of zelfs de verbetering van zijn eigen leefomgeving. Idem met Social. Je moet wel asociaal zijn om tegen Social te zijn. En sociaal gedrag van ondernemingen, daar is niets verkeerds aan. En Governance dan? Iedereen wil toch dat bedrijven fatsoenlijk en integer bestuurd worden en niet in een soort maffia kunnen ontaarden? Met die woorden is inderdaad weinig mis. Het probleem zit hem in de nieuwe inhoud die de gebruikers aan deze begrippen geven.
Overheden willen in de eerste plaats macht. Dat zit in de genen van politici. En zij gaan tot de bestaande grenzen om die macht te verkrijgen en behouden. En zo nodig verleggen zij via dubieuze wetgeving die grenzen wat verder, omdat meer macht in hun visie altijd beter is en hun politieke leven gemakkelijker maakt. Want wat heb je aan die criticasters? Het kost maar tijd en moeite om hen onschadelijk te maken. Als zij bij hun machtstreven geholpen worden door slaafse kartelpartijen die alles wat een regering wil kritiekloos accorderen, des te beter. Alles om die lastige burger te kunnen controleren, manipuleren en in het gareel te houden.
De Green Deal en een proxy-oorlog
Overheden hebben momenteel ook een ongekende geldhonger. De op EU-niveau in elkaar getimmerde Green Deal is een afschrikwekkend voorbeeld. Politiek is ingezet op een op voorhand onhaalbaar en buitengewoon slecht gedefinieerd doel, met volkomen onduidelijke maar in elk geval gigantische kosten, terwijl over het te verwachten resultaat van dit circus vooral geen vragen gesteld mogen worden. Ook de proxy-oorlog tegen Rusland is nu al ontaard in een bodemloze put waar het geld van de belastingbetaler juichend in gekieperd wordt, zonder dat er ooit maar een realistisch en haalbaar geopolitiek doel in het vizier is. Letterlijk een gebed zonder eind. Ook de vermeende zegeningen van massa-immigratie en alle daardoor veroorzaakte uit de hand gelopen problemen zonder dat er een oplossing in zicht is, mogen in deze faallijst niet ontbreken.
De Green Deal zet in op een op voorhand onhaalbaar en buitengewoon slecht gedefinieerd doel met gigantische kosten, terwijl over het te verwachten resultaat geen vragen gesteld mogen worden
De Newspeak die nodig is om het onwetende volk te misleiden, in een samenleving die door overheidsfalen elke cohesie verloren heeft en nog slechts toenemende en onherstelbare polarisatie vertoont, is voor de zekerheid ook nog maar gegoten in Jip-en-Janneke taal, die een belediging is voor zelfs maar de meest rudimentaire vorm van intelligentie. Aan de horizon verschijnt voor de steeds beperktere kring van gelovigen een eer-lijk kli-maat, een sa-men-le-ving waarin iedereen vrij en arm is, en de-mo-cra-tie voor iedereen. Orwell huivert, en hij niet alleen.
Orwelliaans begrippenkader
We komen nu bij de vraag waar al het geld vandaan moet komen om al deze vormen van overheidsluchtfietserij, die hierboven kort uiteen gezet zijn, te bekostigen. Want dat een investeerder die bij zinnen is vrijwillig bereid zou zijn kapitaal in ondernemingen zonder visie, zonder doel, zonder kostenraming en dus zonder te verwachten rationeel resultaat te steken valt niet te verwachten. Toch moet dat geld er komen, willen de betreffende overheden niet op korte termijn als charlatans voor tribunalen gedaagd te worden. Wat te doen?
Het antwoord is ESG. Door het optuigen van een Orwelliaans fraai klinkend nieuw begrippenkader wordt geprobeerd het onverteerbare verteerbaar te maken. Want om mee te mogen werken aan het realiseren van dit wenkend toekomstperspectief dat het World Economic Forum samen met de groten der aarde zo beeldend voor ons uitgetekend heeft, is niet alleen een voorrecht, maar vooral een morele plicht. Wat dichter bij het oppervlak van de planeet: als financiële instellingen in de tang genomen en onder dwang gezet kunnen worden, is hun impliciete opportunisme bijna een garantie voor een goede afloop. Want welke grote financiële onderneming of organisatie is zo onverstandig de strijd met de overheid aan te gaan? Tot zelfmoord zijn zij niet geroepen.
Pensioenfonds
Niet alleen wordt de ESG-theorie dus niet aflatend bij elke gelegenheid aangeprezen en ingewreven, het blijkt nog te werken ook. Instellingen en organisaties weten donders goed dat het uitsluiten van allerhande categorieën van beleggingen het totale te verwachten rendement negatief beïnvloeden. Voor dat diepe inzicht is elementaire rekenkunde een meer dan voldoende basis. Niettemin blijkt de wens om de overheid te plezieren van zwaarwegender gewicht dan simpel economisch inzicht. Vandaar dat bedrijven, banken, pensioenfondsen uitgebreid voorsorteren op de ESG-investeringswensen van een verdwaasde overheid.
Zo ongeveer het meest gênante voorbeeld daarbij is het Algemeen Burgerlijk Pensioenfonds (ABP). Politiek benoemde bestuursleden besluiten om de levenslang door verplichte deelnemers voor hun oudedagsvoorziening bij elkaar gespaarde inleg uit te sluiten van lucratieve beleggingen in fossiele energie, die bovendien nog volgens iedere rationele analyse minstens nog tientallen jaren nodig zullen zijn om een betrouwbare en betaalbare energievoorziening voor de wereldbevolking te garanderen. Dat alles zonder die verplichte deelnemers zelfs maar te raadplegen. Het behartigen van hun cruciale belangen, de enige echte bij wet geregelde missie van een pensioenfonds, weegt kennelijk minder zwaar dan de wens te buigen voor ondeskundige politieke druk.
Onzinverhalen
De maatschappelijke gevolgen van dit alles laten zich raden. De groene gekte wordt u voortdurend met de meest onwaarschijnlijke onzinverhalen door de strot gewrongen. Geen advertentie waar het woord duurzaam niet meer in voorkomt. U weet wel, die treinen die in Nederland uitsluitend op zonne-energie rijden. De gecontroleerde staatsmedia doen niets anders dan de zegeningen van ESG tot vervelens toe uitmeten. Alles wat niet het label groen, duurzaam, inclusief en wat dies meer zij krijgt, dient eigenlijk verboden te worden. Wat de werkelijke betekenis van bijvoorbeeld een begrip als duurzaam is, het stellen van dat soort vragen leidt onvermijdelijk tot excommunicatie uit de rijen van de zelfbenoemde weldenkende Nederlanders.
Ook is sprake van toenemende betutteling door instellingen die zich uitgebreid gaan bemoeien met zaken die hen niets aangaan. Zo geven banken u ongevraagd informatie over zaken waar u nooit om gevraagd heeft, en waar u waarschijnlijk geen prijs op stelt. Uw bestedingspatroon wordt met een of ander algoritme geanalyseerd, en als dat onvoldoende groen is en uw koolzuurvoetafdruk de verpolitiekte bank niet bevalt, wordt het waarschuwende elektronische vingertje geheven. Ongetwijfeld de opmaat naar uw komende persoonlijke CO2 budget, en een verdere inperking van uw persoonlijke vrijheid die een paar jaar geleden nog ondenkbaar was.
Zelfs financiële instellingen die terughoudend zijn om dit rotsige pad te gaan bewandelen, worden gedwongen tot een zeer gedetailleerde ESG-rapportage die wel degelijk grote gevolgen voor het bedrijf kan hebben. Dit leidt tot een aanzienlijke kostenverhoging, die uiteraard doorberekend wordt aan de klanten. Niet alleen werken de ESG-maatregelen ten aanzien van het beleggen zeer nadelig op uw beleggingsrendementen, ook de kosten van dit overbodige en ongewenste betuttelingscircus worden zonder terughoudendheid in uw schoenen geschoven. Een schoolvoorbeeld van een lose-lose situatie.
Enkel in het Westen
Besef dat de ESG hype een verschijnsel is dat eigenlijk alleen maar in het Westen optreedt. In het grootste deel van de wereld heeft deze vorm van hersenverweking nog geen wortel geschoten. In de sinds twee recente presidenten aldaar niet meer zo Verenigde maar Verdeelde Staten van Amerika is ESG een soort lakmoesproef voor polarisatie geworden. In steeds meer Republikeins georiënteerde staten hebben de lokale regeringen die financiële instellingen waar zij zeggenschap over hebben verboden ESG-normen te hanteren. Vooral gouverneur DeSantis van Florida, die door velen gezien wordt als de ideale komende presidentskandidaat voor de Republikeinen, heeft expliciet het Florida Pensioenfonds verboden ESG-criteria te hanteren. Deze aanpak lijkt zich nu als een olievlek te verspreiden.
De problemen met de ESG-financiering worden momenteel in de VS steeds breder uitgemeten: Is The ESG Colossus Stumbling | Watts Up With That? Dat voorspelt weinig goeds voor een betrouwbare financiering van de onberaden klimaatplannen van Biden.
Pogingen om ESG zonder veel ophef te lanceren, leken aanvankelijk te slagen, maar komen in steeds problematischer vaarwater. Het wordt de hoogste tijd dat ook de individuele burger, die langs een omweg met allerlei negatieve gevolgen van ESG voor zijn koopkracht en handelingsvrijheid geconfronteerd wordt, zich beraadt op de vraag of dit wel is waar hij zijn overheid mandaat voor heeft gegeven. Tijd voor bezinning en het trekken van uw eigen conclusies.