Gentenaars moeten niet weten van een Smart City
Ik droomde vannacht dat het stadsbestuur van Gent er, zonder referendum, ook voor had gekozen om een 'Smart City' te worden.
Burgers werden 24/24 gevolgd met smart camera's en met nummerplaat- én gezichtsherkenning. In iedere winkel, café, museum, school, stadsdienst of cinema moest je je QR-code tonen om binnen te mogen. Je overige bewegingen én betaalverkeer werden getraceerd via je smartphone. Al je wandelroutes en ontmoetingen werden opgeslagen en er werd je verzekerd dat die gegevens privé waren. Althans zolang je niet van stoute dingen werd verdacht.
De stad kon zogezegd eindelijk rustig ademhalen. Wie onmaatschappelijk gedrag vertoonde, zoals het moedwillig verspreiden van fake news of andere subversieve boodschappen, verloor voor bepaalde tijd het groene vinkje. Op die manier werd de rest van de bevolking beschermd en kon de dader eens goed nadenken over zijn incivieke gedrag.
In tijden van pandemiedreiging of sociale onrust, moesten de burgers binnen Smart City Gent voor onbepaalde tijd in hun eigen huis of wijk blijven. Dat was op zich helemaal geen probleem. Sociale contacten bleven immers gewaarborgd: soms offline, maar vaak ook gewoon online, lekker veilig en smetvrij. Ondanks dat er regelmatig een avondklok werd ingesteld, konden burgers 's avonds gewoon gezellig verder (online) borrelen met elkander. Wijs! Ook oma werd niet vergeten en geregeld virtueel bezocht door haar kleinkinderen.
Het nachtleven schoot er weliswaar bij in, maar aangezien al dat alcoholgebruik toch maar problemen creëerde, was het protest hiertegen uiteindelijk minimaal. Dankzij de Smart City verdwenen kleine handelaars, maar het klimaat werd er beter van.
De voorheen fiere Gentenaars schikten zich uiteindelijk in hun lot. Ze kregen hulp van de stadsdiensten, van de massamedia en van technologieën die meer en meer het gerechtelijk apparaat vervingen. Dit alles zonder enige zweem van corruptie. Een klein groepje academici bleef onvermoeibaar kakelen en uitentreuren herhalen hoe het leven in dergelijke openluchtgevangenis werkelijk het summum was van het sociale en ecologische Deugen. Vrijheid was immers zo rechts als de pest. De Smart City-maatregelen zorgden eindelijk voor rust en Vrede en de persdiensten verzorgden dagelijks de juiste versie van de Waarheid.
Toen werd ik gelukkig wakker en besefte ik opgelucht dat de Gentenaars nooit ofte nimmer zo'n Smart City zouden tolereren. Zij koesteren immers hun gron