Het aantal Amerikaanse boorinstallaties naar Schaliegas loopt fors terug

Er ontwikkelt zich een verontrustende trend. Sedert weken loopt het aantal geïnstalleerde boorinstallaties naar conventionele olie en schalie-gas terug. Traag maar gestaag. Daarmee wordt de vrees die sommige commentatoren uitten, plots erg concreet.

Ingewijden wezen er de afgelopen maanden reeds op dat al het geproduceerde schaliegas uit de V.S. afkomstig is uit nog slechts een handvol counties. De enkele nieuwe installaties in de ‘Permian Basin’, is wat de rig count nog op peil houdt. De ‘rig count’ is het aantal operationele boorinstallaties.

Shale-fracking is kwestie van operationeel en logistiek kust- en vliegwerk. Boorsites zijn na enkele jaren reeds uitgeput. Dat is eigen aan schaliegas. Hierdoor moeten schaliefrackers de minder productieve boorinstallaties steeds weer ontmantelen, verhuizen en heropbouwen in onontgonnen terrein waar onaangeboorde gasrijke leisteen werd ontdekt.

En daar zien we vandaag een aangekondigd probleem. De grote spelers zitten inmiddels doorheen hun beste voorraden. Anders gezegd, de meest hoogwaardige boorlocaties (die noemt men ‘Tier 1’) zijn gekend en werden reeds aangeboord. Wat nu overblijft zijn de minderwaardige Tier 2 en Tier 3 locaties. Die zijn minder rijk aan gas, complexer en daardoor ook minder interessant vanuit een commercieel oogpunt. Tier 2 en 3 locaties kosten meer energie (en dus ook meer geld) om te ontginnen, om aan te boren en leveren ook minder schaliegas dan de leisteen-formaties die als Tier 1 werden gecatalogeerd.

Dat dit best problematisch is, behoeft weinig verduidelijking. Waar de rig count in het najaar van 2022 nog zo’n 800 operationele rigs telde, is dat kengetal nu onder de kaap van 700 stuks geduikeld. Voor het eerst sinds 2019 is het jaar-over-jaar aantal daarmee gekrompen.

Ook de arbeidsmarkt bevestigt dit beeld. Het aantal fracking-ploegen dat wordt ingezet, om onafgewerkte boorsites af te werken, daalde voor de vierde week op rij. Van 294 ploegen naar 260 vandaag.

Dit liet zich vorige week al zachtjes voelen in de prijs per vat. De WTI olieprijs (West Texas Int.) steeg inmiddels van $66,00- naar $74,00- per vat. Brent steeg ook, naar $78,00- per vat. Het lijkt er inmiddels op dat de 12,2 miljoen vaten per dag die de V.S. produceert, steeds moeilijker in stand te houden zijn. Wellicht heeft dit productiecijfer enige tijd geleden een record bereikt en is de dalende trend daarmee definitief ingezet. Of dat zo is en blijft, zal de komende 6-tal maanden moeten blijken.

Voeg aan dit alles de OPEC-meeting van afgelopen zondag toe. Op het hoofdkantoor in Wenen werd beslist om vast te houden aan de productiekrimp van 3,66 miljoen vaten per dag. Ook het voornemen daar nog eens 1,4 miljoen vaten vanaf te halen vanaf januari 2024 werd herbevestigd. Daarmee kijken we aan tegen een mondiale productiekrimp van 5%. Nu voegen we daar teruglopende productiecijfers in de V.S. aan toe, door het slinkend aantal schalieboringen en zien we een structurele schaarste op de oliemarkt opdoemen. Een schaarste die tweeledig is ; opgemaakt uit enerzijds een geologische realiteit die conventionele en non-conventionele olieproductie moeilijker en duurder maakt en anderzijds, het zachtjes toedraaien van de kraan door OPEC en OPEC+.

Fossiele brandstoffen en liquid fuels zijn het levensbloed van onze industrie, economie en samenleving. Worden energie en brandstoffen duurder, dan wordt alles duurder. Inflatie is het direct resultaat van het groeiend aantal bank kredieten en leningen. En hoewel geldcreatie hét mechanisme is achter inflatie en core-inflatie, spelen energieprijzen altijd een bepalende rol in het triggeren van recessies. Stijgende energieprijzen zijn niet de oorzaak of reden voor recessie, maar wel steeds de aanleiding voor recessie gebleken. Waarom? Omdat bedrijven hun stijgende werkingskosten niet ten volle kunnen doorrekenen aan de retail of eindklant. Daarmee worden industriële investeringen minder rendabel dan verhoopt, waardoor de bankenwereld een nog conservatievere koers dreigt te gaan varen. En dit in een financiële omgeving waarin bank kredieten reeds gestaag krompen.

Waar dit heen gaat en hoe andere markten hierop inspelen en reageren, wordt door onze redactie opgevolgd en kan u ten gepaste tijde hier lezen.

Joachim Van Wing is ondernemer en zaakvoerder in de kunststoffenindustrie. Mede daardoor heeft hij een vinger aan de pols en houdt hij in de gaten wat zich afspeelt in de brede economie, de energiesector en de olie-industrie. Dit artikel verscheen tevens op de substack van Joachim Van Wing,