Het jaar van de kanteling.

Als ik terugblik op vorig jaar kan ik niet anders dan een bescheiden glimlach op mijn gezicht toveren. Ergens onderweg verschenen de eerste scheurtjes in een kluwen van onwaarheden die als doel hadden de bevolking in angst te doen leven. Het licht begon hier en daar door te breken om onhoudbaar haar weg te vervolgen, om dit jaar finaal haar zegetocht verder te zetten naar een wereld waar waarheid geen strijd behoeft, maar simpelweg mag zijn.

Het was een jaar waarin enkelingen eindelijk de bijval kregen die ze al lang verdienden. Meer en meer artsen vonden dat ze niet langer konden zwijgen over al die onzinnigheden die ze te verduren kregen en die niets, maar dan ook niets met gezondheid te maken hadden. Het lijkt er op dat vorig jaar één lange voorbereiding was voor het jaar dat er staat aan te komen. Alsof een heel arsenaal van ondubbelzinnige waarheden onder een dun vliesje ligt te wachten om in 2023 te ontpoppen om daarna in vol ornaat op de wereld losgelaten te worden.

Alsof vorig jaar de waarheid en leugen als twee tektonische platen streden voor hun zelfbehoud. Nu lijkt het erop dat de kracht van het licht van waarheid meer innerlijke kracht in zich draagt, waardoor het pleit in haar voordeel beslecht kan worden.

Het was een jaar waarin vele krachten zich verzamelden om de wereld te voorzien van mooie projecten waarin verbinding centraal stond. Meer en meer zielen voelden de behoefte zich uit te spreken en deden dat in de vorm van prachtige lezingen, documentaires en podcasts die me nog altijd doen naduizelen van simpelweg genot en de opgedane nieuwe kennis.

Nog nooit zag ik zoveel mensen hongerig zijn naar nieuwe kennis en inzichten. Al het mooie uit oude culturen lijkt terug boven te komen te drijven om ons te verblijden met haar eeuwigheidswaarde en zingeving. In grote getale voelden velen de behoefte om naar binnen te keren om te kunnen horen wat hun innerlijke stem hen influistert.

De weg naar onszelf is ingezet en er is geen weg terug. Omringd door onnatuurlijkheid zoekt de mens naar natuurlijkheid. Zo werkt dat in de wereld van het dualisme.

Vorig jaar werd ik vele keren ontroerd door de verbinding die ik ervaarde met zoveel mooie zielen die ik tegen het lijf liep op plekken waar mijn lijf jaren geleden niet eens aanwezig had kunnen zijn. Ik zag ze op extatische dansfestijnen, een lezing van de geweldige Marcel Messing, op plantceremonies of sjamanistische bijeenkomsten, of zomaar ergens onderweg in een park, pratend met oudere dames over de helende werking van kruiden. Overal klonken enthousiaste stemmen die, meer dan ooit, zoekend door het leven stroomden, op zoek naar de kern van hun bestaan.

We zoeken naar datgene wat we zijn, omdat we onszelf dan kunnen geven. Zolang je een vreemde voor jezelf bent, ben je vatbaar voor al die verhalen die afscheiding stimuleren. Als uw eigen natuur zich kenbaar maakt, zoekt het een weg om zich uit te drukken, dat noemen we geven. Meer en meer mensen zijn op zoek naar datgene wat ze te geven hebben.

Het voorbije jaar dacht ik vaak aan een bos. Ik stelde me voor dat al de bomen rot waren. In mijn ervaringswereld leven we in een wereld waarin vele systemen tot de draad zijn versleten, en dus rot zijn. Of het nu gaat over onderwijs, gezondheidszorg, werkloosheid, openbaar vervoer, of eender wat, het is op. Systemen die decennia geleden hun oorsprong kenden in een heel andere realiteit torsen nu het gewicht van hun eigen onmogelijkheden.

Ik stel vast dat regeringen keer op keer rotte bomen tijdelijk willen oplappen, met camouflagemethodes die vooral moeten voorkomen dat de rotte takken zichtbaar zijn. Men blijft maar dood gewicht bijhangen aan die -net niet omvallende boomstammen- wiens levens gerekt worden tot in het absurde.

Soms is het beter rotte bomen met wortel en tak uit te trekken, om zo plaats te maken voor nieuwe bomen die ontspruiten uit gezond zaad.

Maar voor we die nieuwe bomen kunnen planten, dienen we de

huidige staat van zijn te erkennen. Gelukkig sprak ik vorig jaar zoveel mensen die me verhaalden over het feit dat ze de vele manipulaties eindelijk konden doorzien. Het gestuntel met de apenpokken bleek voor velen het eerste scheurtje te zijn in een levenslange overtuiging dat alles wat op tv komt ook sowieso waar is. De toon en arrogantie van tv experten, journalisten en politiekers deden de rest van het werk.

Laat ons hopen dat de etterbuil dit jaar in al zijn glorie barst om de wereld haar lelijkheid te tonen. Zodat de wereld die lelijkheid de rug kan toekeren om zich te concentreren op dat ander zaadje dat vorig jaar geplant werd. Een zaadje van waarheid, verbinding en liefde.

En laat ons dromen dat dit zaadje uitgroeit tot één van de prachtigste bomen die de natuur ooit gekend heeft. Ik gun het u, mezelf en elkaar.