Het mysterie van het Global Gebak

U hebt het ongetwijfeld ergens gezien of gelezen, want er is weer een bijzonder grensje overschreden.

Het verhaal van het verboden gebak.

Eerst schiet je in de lach, dan ga je twijfelen of je toevallig het satire-gehalte gemist hebt, en dan dringt het tot je door: het is geen grap. 'Trakteren met een taart is even schadelijk als passief roken', dat is de stelling.

In eerste instantie lijkt het op een krantenbericht van een redacteur die zich wat verveelt, maar dan komt de shock: de waanzin wordt globaal georchestreerd, van Australië tot in de VS wordt hetzelfde artikel losgelaten op de lezer, in dezelfde week. via BBC, ABC, tot en met de West Australian.

Het zal wel een Reuters berichtje zijn, hoor ik u zeggen. Klopt, maar toch is er meer aan de hand. De artikels hebben wel degelijk quasi allemaal dezelfde titel: “Bringing cake to work is as harmful as passive smoking’, maar de autoriteit waarop ze zich beroepen is altijd zgn. lokaal. Er is geïnterviewd met een lokale diëtist of food specialist. Dat geeft meer geloofwaardigheid. Het artikel wordt dus met advies geleverd: voeg er een local aan toe, en laat het los het op dag X. Iemand duwt op de ‘kers-op-de-taart’ knop, en heel de wereld publiceert.

Er bestaat dus op de planeet blijkbaar ergens een ( door de VN?) gestuurde raad, die een rechtstreekse globale persimpact heeft, tot op het niveau van uw lokale flutgazet.

Ik neem aan dat het gaat zoals bij de klimaatartikels, aangeleverd door de VN: bij publicatie volgt een zakje geld. Er moet iets in de hersens worden gepompt, als de observaties de modellen niet volgen. Ter illustratie: deze week werd er een nieuw kouderecord gebroken in Rusland, u hebt er niet van gehoord, vermoed ik.

Hetzelfde fenomeen zagen we vorige week bij een artikel waarbij het gasvuur werd aangeduid als veroorzaker van astma bij kinderen. Onder het mom van interviews met lokale ‘experten’ moet er een narratief ingepompt worden, het gedrag moet veranderen. Het lijken pogingen om, in navolging van het coronaverhaal, via angst de mens te beïnvloeden. Mij komt tot het over als een try out, onder het kinderlijke motto: als we allemaal hetzelfde schrijven , zullen ze het wel geloven, wat we ook fantaseren.

Of is het gewoon achterlijke afleiding, in de week dat er heel belangrijke NAVO beslissingen vallen? Een platte provocatie om de aandacht te kanaliseren? Wat moet een mens nog denken in deze tijden...

Wat er ook van zij, er is ook goed nieuws: het entertainment komt van de reacties van de lezers. De lach van de lezer klinkt van Canberra tot Toronto. Met een even grote globale unanimiteit wordt de bemoeizucht van de pers neergesabeld, onder het motto: 'laat ons gerust'. En dat geeft hoop.

Ik ga een cakeje bakken vanmiddag. Kwestie van wat heerlijk gearomatiseerde Tegenwind te geven.