Je hoeft niet te kiezen tussen geluk en geïnformeerd zijn.

Ik schrijf af en toe over zware, duistere onderwerpen, en dan mag het niet verrassen dat ik soms als reactie uitingen van wanhoop terugkrijg.

Dat is volkomen begrijpelijk. Niet alleen stevent onze wereld af op een nucleair armageddon en een ineenstorting van het milieu, terwijl een toenemend autoritarisme onze vrijheid bedreigt om zelfs maar over dingen te praten, maar de meeste mensen zijn zich van dit alles volledig en zeer wel bewust. Zelfs mensen die politiek geëngageerd zijn, blijken geneigd om te geloven dat de grootste problemen van de samenleving dingen zijn als seksisme of dragshows, en ze steunen meestal een van de twee mainstream politieke stromingen die ons beide naar de ondergang drijven.

Dat komt natuurlijk omdat we leven in een door de geest beheerste dystopie waar alles nep en dom is. De westerse beschaving wordt gedomineerd door een machtsstructuur die meer heeft geïnvesteerd in massale psychologische manipulatie dan enige andere machtsstructuur in de geschiedenis. Het doordringt onze media, onze internetdiensten, onze kunst - letterlijk de hele mainstreamcultuur.

Er wordt serieus gelogen in onze huidige wereld

Politici liegen, media liegen, films liegen, het internet liegt, advertenties liegen, en programma’s tussen de advertenties liegen ook. Ze liegen over onze wereld, ze liegen over onze regering, ze liegen over wat belangrijk is, hoe we moeten denken, wat we moeten waarderen, en hoe we ons succes en onze waardigheid als mens moeten meten. Dat komt ervan als je leeft in een beschaving, gebouwd op leugens, in een universum dat eveneens aaneenhangt van leugens.

Natuurlijk uiten mensen die dit meemaken dan hun wanhoop. Als je voor het eerst door de leugens heen prikt en begint te begrijpen wat er werkelijk aan de hand is, kan dat in het begin heel onaangenaam zijn. Het voelt waarschijnlijk aan zoals de eenzame verlichte denker zich moet hebben gevoeld in veel minder verlichte tijden, toen de beschaving werd gedomineerd door religie en bijgeloof. Eenzaam. Deprimerend. Zoals Terence McKenna zei: "De prijs voor geestelijke gezondheid in deze maatschappij is een zekere mate van vervreemding."

Maar het wordt beter. Tenminste als je het toelaat.

Het is niet zo dat de samenleving dan minder leugenachtig aanvoelt (dat doet ze niet), en het is niet zo dat je gewend raakt aan hoe nep en oneerlijk het allemaal is (dat doe je niet). Politieke debatten, talkshows, films, celebrity award-shows, zelfs de grappen van stand-up comedians worden nog steeds ervaren als afkomstig uit een achterlijke droomwereld die volledig losgekoppeld is van de werkelijkheid, en de geur van propaganda hangt nog steeds overal. Maar het wordt wel beter.

Wat beter wordt, als je eenmaal je geest hebt losgekoppeld van de gedachtencontrole-matrix, is dat je stopt met zoeken naar geluk, verbinding en bevrediging op de plaatsen waar de matrix je getraind heeft die te zoeken. Je krijgt je gevoel van eigenwaarde niet meer door succesvol te zijn als ijverig tandwiel in de kapitalistische machine of door hoezeer je lichaam eruit ziet zoals de advertenties voorhouden dat het eruit moet zien.

Je haalt je gevoel van voldoening niet uit de mate van goedkeuring die je kunt krijgen van de leden van een geesteszieke maatschappij. Je vindt niet langer verbondenheid in valse tribale loyaliteit of in gezamenlijk schrokken van het buffet van geestdodend vermaak dat ons door de overheid wordt voorgeschoteld. Je zoekt je geluk niet langer in het najagen van nieuwe dingen om te bezitten en te consumeren, of in waardeloze nieuwe doelen om te bereiken.