Kan de Europese pandemie-aanpak het onderscheid maken met China en Oost-Azië?

Europese waarden in een tijdperk van hygiënische moderniteit.

In de voorbije jaren werden pleidooien voor een alternatief Covid-beleid vaak als irrationeel weggezet of als fantasieën van virusknuffelaars (die het virus willen omarmen). Zelden werd evenwel gereflecteerd over de irrationaliteit van het officiële pandemiebeleid dat ernaar streefde het virus uit te roeien (ZeroCovid-beleid) of het zoveel als mogelijk te controleren.

Boudry en De Ceulaer schrijven dat een ZeroCovid-beleid (1) in Europa onhaalbaar is, maar heel hun boek brengt de boodschap dat een beleid rond Covid zo strikt mogelijk moet zijn. We zouden hun voorkeursbeleid kunnen omschrijven als een strikt Covid-beleid of een 'streven naar een LessCovid-beleid'. Met strikt bedoelen we dat elke besmetting als een probleem wordt gezien en er een te veel is. Doorgaans maken voorstanders van een strikt beleid ook brandhout van virusknuffelaars, wat onder meer gebeurt in het boek van Boudry en De Ceulaer die spreken van zieke mensen met 'mensenhaat'.(2)

Zelden wordt evenwel de vraag gesteld naar de eventuele irrationaliteit van het ZeroCovid- streven. Moet je elke viruscirculatie stoppen? Kan je een viruscirculatie stoppen? Lukt het alleen op eilanden waar je een inreisverbod perfect kan opleggen? Wat doe je met de grote meerderheid van de mensen die geen gezondheidsklachten overhouden na een besmetting? Hoe lang hou je deze mensen uit de circulatie?

Het officiële beleid lijkt in lijn van Boudry en De Ceulaer gekenmerkt door een radicale drang naar menselijke controle bij natuurlijke verschijnselen, maar werd nooit fundamenteel in vraag gesteld. Ook toen eind december 2022, begin januari 2023 gepraat werd over het autoritaire pandemiebeleid van China, kwam er geen zelfonderzoek.

Westerse discussies over het Chinese ZeroCovid-beleid eind 2022.

We herinneren eraan dat China in de voorbije jaren een zeer streng ZeroCovid-voerde voerde. Dagelijks werd er massaal en verplicht getest in gebieden waar Covid-19 opdook. Velen werden opgesloten in hun appartement of in een quarantaine-kamp. Met camera's werd toegezien op het dragen van mondkapjes. Niet alleen sociaal zorgde dit ZeroCovid-beleid voor weerstand bij de bevolking. Het had tevens ingrijpende economische gevolgen en leidde tot klachten over dalende productiviteit van internationale bedrijven gevestigd in China.(3)

Op 7 december 2022 reageerde de Chinese overheid: het ingrijpende ZeroCovid-beleid werd zonder veel toelichting getemperd onder meer op het vlak van de verplichte testen en quarantaines. Aangenomen mag worden dat de combinatie van protesten bij de bevolking, tesamen met signalen van bedrijven over hinder bij hun economische activiteiten zorgde voor deze koerswijziging.

Vervolgens ontstond er evenwel onrust over het stijgend aantal besmettingen, met voorspellingen over miljoenen besmettingen en over extra doden vooral bij de ouderen die volgens experts onvoldoende gevaccineerd werden.(4) Deze voorspelde catastrofe kwam er evenwel niet. In januari 2023 zakte de onrust. De vele extra doden bleven klaarblijkelijk uit (de cijfers van de Chinese overheid zijn volgens Westerse experts nooit betrouwbaar), en het normale leven in de Chinese straten herstelde zich.

Aan meerdere door de overheid op handen gedragen Westerse experts werd in die periode de vraag gesteld over het verschil tussen 'hun' Europees door de overheid gestuurd en afgedwongen pandemiebeleid en het Chinese autoritaire pandemiebeleid (ook aanwezig in meer kapitalistisch georganiseerde Oost-Aziatische landen).