Kritiekloze klimaatangst doet ons meer kwaad dan goed

Ik was vele jaren een overtuigde ‘klimaatactivist’.

Ik ben een halve eeuw oud nu.

Toen ik jonger was, werden we om de oren geslagen met een nieuwe ijstijd die komende was, vervolgens ging de zure regen al onze bomen kapot maken, en daarna ging het gat in de ozonlaag binnen onafzienbare jaren alle leven op aarde onmogelijk maken. En toen kwam het klimaatalarmisme dat de geesten en harten van honderden miljoenen mensen raakt.

Ik ben nog steeds bekommerd om allerhande kankerverwekkende stoffen in lucht en water, om de gigantische ontbossing in heel wat streken, en de voortdurende aanval op onze biodiversiteit. Ik denk dat minder auto’s in de binnenstad het leven daar aangenamer en veiliger kunnen maken, en brandstofmotoren zorgen echt voor heel veel achtergrondlawaai dat op ons zenuwsysteem kan werken, en het geluid van de vogels kan doen verstommen. Ik zie ook heel veel ecologische en sociale destructie bij diverse aardgasontginnnigen, schaliegas, diepzeeboringen, etc. En ik ben er nog steeds van overtuigd dat er veel te veel ‘brol’ wordt gecreëerd in onze wereld: producten die veel te vlug kapotgaan, en veel te veel nuttige natuurlijke rijkdommen opsouperen voor vluchtig genot en overbodige winst.

Ik merk ook dat de temperatuur op aarde de laatste honderd jaar traag maar gestaag stijgt, maar ik besef intussen dat ons klimaat voortdurend fluctueert. Er is dus een klimaatopwarming waarneembaar, maar de menselijke impact erop is, laten we zeggen, héél moeilijk aan te tonen.

De huidige dominante hypothese is, dat menselijke co2-productie de grote boosdoener is, en dat de productie ervan zo vlug mogelijk omlaag moet, tot we tegen 2050 niet langer fossiele brandstoffen gebruiken, en we volledig zijn overgeschakeld op hernieuwbare energiebronnen. Dat noemen we dan 'Net Zero'. Er is zogenaamd ‘wetenschappelijke consensus’ over de huidige klimaatmodellen, waardoor we als het ware perfect kunnen voorspellen hoeveel en hoe rap we moeten inkrimpen om bepaalde temperatuurstijgingen te vermijden.

De laatste anderhalf jaar zijn de mainstream media werkelijk overgenomen door klimaatalarmisme.

De jaren daarvoor kwamen al heel wat doemverhalen naar de oppervlakte: de Aarde zou onleefbaar worden tegen het jaar 2000, de ijsberen zouden verdwenen zijn tegen 2010, samen met alle poolkappen, de koraalriffen kapot, meer bosbranden tegen 2020, meer doden door noodweer, meer orkanen, minder groen, etc etc. Voorlopig zijn al deze doemvoorspellingen niét uitgekomen.

Maar intussen vallen steeds meer goedmenende burgers ten prooi aan die doemverhalen: de angst slaat hen om het hart; ze maken zich diep bezorgd over de toekomst van hun kinderen. En dan hebben we het nog niet over onze jongeren, die dag en nacht om de oren worden geslagen met een grimmige toekomst, tenzij zij hun ouders kunnen overtuigen om afstand te doen van heel wat rechten en vrijheden.

Ik beken:

Ik ging mee met heel wat van die doemverhalen, al was het maar omdat het een heerlijke projectie was van mijn eigen angsten, en ik mezelf, als klimaatactivist, kon bekijken als ‘Redder van de Wereld’.

Dus ging ik mee op zoek naar de bevestiging van mijn doemdenken. Ik roemde hierbij alle wetenschappers die mijn donkerste klimaatangsten bevestigden. Die wetenschappers die de zaak durfden te relativeren, of durfden insinueren dat klimaatverandering van alle tijden is, spuugde ik uit. Ik haatte deze ‘climate deniers’, want dat had ik geleerd: onmensen waren het, betaald door de olie-industrie.

Nu ik vijftig geworden ben, en de coronahysterie overleefde, merk ik dat het klimaatalarmisme een deel van de westerse wereld aan het overnemen is.

Wanneer ik het woordje ‘klimaat’ intik in een facebookbericht, verschijnt er meteen een kadertje dat klimaatalarmisme als officiële waarheid ‘factcheckt’. De enige ‘Experts’ die de mainstream media nog aan het woord durven laten, goochelen met ‘gloom & doom’. De enige voorspellingsmodellen die nog getoond worden, zijn de allerdonkerste: “nog zeven jaar, zeven maand, zeven dagen om de wereld te redden!”. Wie hier tegen in durft te gaan, wordt gecensureerd, geridiculiseerd, en overspoeld met haat. Net zoals zij die durfden twijfelen aan het heersende corona- en priknarratief van de laatste jaren. En het heersende klimaatnarratief wordt nu overgenomen door een groot deel van de Westerse wereldleiders: plotsklaps zijn ze allemaal overtuigd klimaatactivist, en tonen ze hun diepste bekommernissen voor de burgers en hun nakomelingen.

Een vreemde gedachte wanneer je de track record bekijkt van 'klimaathelden' als Ursula von der Leyen, Emmanuel Macron, John Kerry, Al Gore, Joe Biden of Alexander De Croo. De rest van hun beleidsdaden, en ook hun huidige oorlogszucht, lijken helemaal niet te wijzen op een grote bekommernis voor mens en milieu. Het lijkt of het klimaatnarratief hen op dit moment gewoon heel goed uitkomt, en ze er absoluut lippendienst aan willen bewijzen.

Ooit was ik een echte activist

Vijftien jaar geleden voerde ik mee acties tegen de Europese 10%-norm die eiste dat 10% van de diesel van plantaardige oorsprong moest zijn. Dit had als gevolg dat meteen miljoenen hectaren landbouwgrond in Colombia, Maleisië, etc werden gebruikt om Europese biobrandstoffen te produceren, met alle miserie van dien voor de lokale bevolking. Na vele jaren campagnevoeren werd die regel geschrapt: het deed namelijk veel meer kwaad dan goed.

Daarna werkte ik mee aan campagnes tegen biomassacentrales, die zogenaamd fossielvrije energie opwekten, maar daarvoor wel volledige bossen in de VS, Canada of Zuid-Afrika plunderden. Toen al voelde ik dat een ‘geneesmiddel’ erger kon zijn dan de ‘ziekte’, als er niet goed werd over nagedacht.

Intussen is het zover gekomen dat auto’s met brandstofmotoren binnen enkele jaren verboden worden, evenals huizen op gasverwarming of stookolie. Wie zijn eigen huis niet op tijd ‘klimaatneutraal’ kan maken, dreigt zijn eigendom te verliezen aan de overheid. Een eigen auto wordt voor meer en meer mensen onbetaalbaar. Wie in de stad woont en werkt, zal hier misschien weinig problemen in zien, evenmin als een progressief en hoogopgeleid middenklassegezin dat maandelijks pakweg 6000 euro netto verdient. Maar voor vele mensen loert de miserie bij een deel van die keiharde klimaatmaatregelen om de hoek. Momenteel worden al meer en meer oude auto’s geweerd uit stadscentra, en we zien maar al te goed, dat het openbaar vervoer niét toegankelijker wordt gemaakt voor de meeste mensen. “Trek je plan”, lijkt het enige advies.

Wie politici of geëngageerde klimaatweervrouwen vraagt wat dan een sociale en duurzame klimaatoplossing is, krijgt vaak niet meer te horen dan dat de technologie het wel zal oplossen, we simpelweg naar de 'experts' moeten luisteren, en we in eerste instantie de volgende decennia véél meer windmolens en zonnepanelen moeten installeren. Bovendien moeten we ons transport- en economisch productiesysteem volledig elektrificeren. Dat die windmolens immens veel staal vreten en offshore voor grote bedreigingen van het ecoysteem zorgen, zal hen worst wezen. Dat de productie van zonnepanelen mogelijks meer energie vreet dan ze ooit weer opbrengt, daar denken ze ook liever niet aan. En dat de omschakeling van het wagenpark naar elektrische autobatterijen zorgt voor een verveelvoudiging van vervuilende ontginning van zeldzame metalen….ach, daar denken we liever niet aan. Zolang er maar niet in onze achtertuin wordt ontgonnen, door onze kinderen.... Men ‘externaliseert’ de milieukosten aan de lopende band, en blijft maar geloven in ‘technofixen’. En een ‘geloof’, dat is het wis en waarachtig. En net zoals bij andere religies, blijft men oostindisch doof voor wetenschappelijk gefundeerde kritieken.

Maar wie gaat ons dan naar het beloofde net-zero land leiden?

Dat wordt in eerste instantie de EU, een klein plaatsje in de wereld dat krampachtig vasthoudt aan Net Zero, net zoals de VS en nog enkele westerse staten, en maar een fractie van de wereldbevolking en wereldeconomie betekent. En wié binnen de EU mag de routemap naar Net Zero 2050 beslissen? Dàt is dan weer onder meer Blackrock, één van de grootste investeringsmaatschappijen ter wereld. Enkele jaren geleden is namelijk beslist door het grootkapitaal om te gaan voor Net Zero, en een zeer, zeer grote investeringsvijver te creëren voor de elektrificatie van onze economie en huishoudens, en een zogenaamde ‘verduurzaming’ van onze energieproductie.

Op VN-niveau is er een andere ‘ngo’ die de klimaatregels voor de EU en daarbuiten mag opstellen: hier is het de allergrootste en machtigste lobbygroep voor het grootkapitaal die het net zero parcours naar het Beloofde Land mag uitstippelen, met name het World Economic Forum. Jawel.

We krijgen dus enkele zeer kapitaalkrachtige groepen, die de regels voor Net Zero in de maag splitsen van de verarmende Europese bevolking, en daar stinkend rijk mee worden. En ze wéten dat hun ‘duurzame strategieën’ helemaal niet duurzaam of milieuvriendelijk of sociaal zijn, maar dat zal hen worst wezen. De geldbuidel stroomt immers vol.

En de Europese burgers durven meestal niet protesteren, want onze huidige mainstreammedia en een stijgende groep politici en opinieleiders doen er alles aan om die kritiek te ridiculiseren, en zelfs te sanctioneren.

De Klimaatkerk wordt met de dag sterker, en de repressie van de ‘klimaatketters’ steeds feller. Durf als wetenschapper maar eens in het verschil te gaan staan. Dan heb je gelijk ‘bloed aan je handen’, ben je een ‘massamoordenaar van de bevolking van de toekomst’, en help je ‘iedereen branden in de hel’ binnen enkele jaren. Oladijee.

Nochtans lijkt het mij uiterst belangrijk om in het verschil te gaan staan met betrekking tot de huidige klimaathysterie. Die hysterie lijkt mij iets teveel op de aangezwengelde coronahysterie, maar dan in het kwadraat. Vrijheid en vrij ondernemerschap worden nog viezer bekeken, en een individueel koolstofkrediet zal steeds meer gepusht worden als morele plicht en aflaat. Wie voldoende geld heeft, zal zich uiteraard nog alles kunnen permitteren: die koopt gewoon de ‘koolstofkredieten’ over van armere wereldbewoners.

De aarde met al haar rijkdommen mag voor mij zeker en vast heel wat meer 'commons' (van en voor ons allemaal) worden, waar behoedzaam mee wordt omgesprongen. Maar nu gaan we helemaal niet richting ‘commons’, maar naar een opbod van natuurlijke rijkdommen die aan de hoogste bieders worden verpatst, en waarbij aardbewoners steeds minder het recht krijgen op hun eigen stukjes water, lucht, aarde, zaden en zelfrealisatie. En waarbij de scheidsrechters tegelijk de meeste winsten scheppen. De natte droom van het grootkapitaal, die van het gros der wereldbewoners simpelweg weer lijfeigenen wil maken, die zich schamen en schuldig voelen bij iedere hap en slok die ze nemen, en iedere boer en scheet die ze laten.

Laat ons het hoofd koel houden

Het is voor mij absoluut mogelijk dat een stuk van de huidige klimaatopwarming veroorzaakt wordt door menselijke activiteit, maar laten we dan in godsnaam met een koel hoofd en warm hart deze zaken bekijken, zonder te vervallen in hysterie, in pensée unique of ons blaasjes laten wijsmaken door ‘klimaatconsultants’ die er maar al te graag voor zorgen dat de winsten naar de kapitaalskrachtigsten stromen, en de kosten doorverrekend worden naar jou, mij en ons leefmilieu.

Net zoals met de NAVO-inmenging in Oekraïne, met de recente lockdowns, maskers en prikdwang, met de digitalisering van ons geld, met de beknotting van onze grondwettelijke rechten en vrijheden, zeg ik luid en duidelijk: niet in mijn naam.