Kritiekloze klimaatangst doet ons meer kwaad dan goed
Ik was vele jaren een overtuigde ‘klimaatactivist’.
Ik ben een halve eeuw oud nu.
Toen ik jonger was, werden we om de oren geslagen met een nieuwe ijstijd die komende was, vervolgens ging de zure regen al onze bomen kapot maken, en daarna ging het gat in de ozonlaag binnen onafzienbare jaren alle leven op aarde onmogelijk maken. En toen kwam het klimaatalarmisme dat de geesten en harten van honderden miljoenen mensen raakt.
Ik ben nog steeds bekommerd om allerhande kankerverwekkende stoffen in lucht en water, om de gigantische ontbossing in heel wat streken, en de voortdurende aanval op onze biodiversiteit. Ik denk dat minder auto’s in de binnenstad het leven daar aangenamer en veiliger kunnen maken, en brandstofmotoren zorgen echt voor heel veel achtergrondlawaai dat op ons zenuwsysteem kan werken, en het geluid van de vogels kan doen verstommen. Ik zie ook heel veel ecologische en sociale destructie bij diverse aardgasontginnnigen, schaliegas, diepzeeboringen, etc. En ik ben er nog steeds van overtuigd dat er veel te veel ‘brol’ wordt gecreëerd in onze wereld: producten die veel te vlug kapotgaan, en veel te veel nuttige natuurlijke rijkdommen opsouperen voor vluchtig genot en overbodige winst.
Ik merk ook dat de temperatuur op aarde de laatste honderd jaar traag maar gestaag stijgt, maar ik besef intussen dat ons klimaat voortdurend fluctueert. Er is dus een klimaatopwarming waarneembaar, maar de menselijke impact erop is, laten we zeggen, héél moeilijk aan te tonen.
De huidige dominante hypothese is, dat menselijke co2-productie de grote boosdoener is, en dat de productie ervan zo vlug mogelijk omlaag moet, tot we tegen 2050 niet langer fossiele brandstoffen gebruiken, en we volledig zijn overgeschakeld op hernieuwbare energiebronnen. Dat noemen we dan 'Net Zero'. Er is zogenaamd ‘wetenschappelijke consensus’ over de huidige klimaatmodellen, waardoor we als het ware perfect kunnen voorspellen hoeveel en hoe rap we moeten inkrimpen om bepaalde temperatuurstijgingen te vermijden.
De laatste anderhalf jaar zijn de mainstream media werkelijk overgenomen door klimaatalarmisme.
De jaren daarvoor kwamen al heel wat doemverhalen naar de oppervlakte: de Aarde zou onleefbaar worden tegen het jaar 2000, de ijsberen zouden verdwenen zijn tegen 2010, samen met alle poolkappen, de koraalriffen kapot, meer bosbranden tegen 2020, meer doden door noodweer, meer orkanen, minder groen, etc etc. Voorlopig zijn al deze doemvoorspellingen niét uitgekomen.