"Het pandemiebeleid is de meest grootschalige grondrechtenschending ooit."

Criminologe en onderzoekster Karianne Boer schreef voor Tegenwind een essay waarin ze naar aanleiding van Wapenstilstand pleit voor een waarheidscommissie die de fouten van het pandemiebeleid blootlegt. Amnestie kan alleen als er ook een openlijke schuldbekentenis is.

Een oorlog wordt niet gestopt door de wapens neer te leggen, maar wel door onze eigen rol in de gruwel te aanschouwen en door onze fouten luidop te benoemen.

Op vrijdag 11 november, de dag dat we in België de wapenstilstand van de Eerste Wereldoorlog herdenken, heb ik met mijn gezin een ceremonie in mijn gemeente Beersel bijgewoond. Op het kerkhof werden het Belgisch en het Vlaams volkslied en nog enkele andere stukken gespeeld. Für Elise werd vreemd genoeg niet gespeeld en net dat is mijn lievelingslied. Daarna wandelden we langs de graven van de mannen en vrouwen die tijdens de wereldoorlogen voor onze vrijheid hebben gestreden. Sommige mensen waren met elkaar al wandelend aan het palaveren, terwijl een jong kind bij elk graf controleerde of alles netjes stond en bloempotten herschikte als die niet meer mooi op hun plaats stonden. Ik was verbijsterd door het gebrek aan respect en historisch bewustzijn van de volwassenen die over koetjes en kalfjes praatten, maar ik was tegelijkertijd bijzonder geraakt door het meisje dat zich bekommerde om de schoonheid van de graven van onze vrijheidsstrijders.

Vroeger, toen ik aan de Katholieke Universiteit Leuven begon te studeren, was ik een overtuigd atheïst. Thans, nu ik rechten studeer en als onderzoeker verbonden ben aan de Vrije Universiteit Brussel, ervaar ik steeds meer verbinding met de katholieke godsdienst. Kort gezegd, vroeger was ik een atheïst aan een katholieke universiteit en vandaag ben ik een katholiek aan een atheïstische universiteit. Maar deze verandering in mijn verbinding met datgene wat het stoffelijke overstijgt, heeft veel minder te maken met de campus waar ik vertoef dan met wat ik de grootste bedreiging voor de mensheid acht: het transhumanisme.

Transhumanisme: bedreiging voor de mensheid

Soms denk ik dat fundamentele rechten enerzijds en religie en spiritualiteit anderzijds de laatste der Mohikanen zullen zijn in de strijd tegen het ontmenselijkend transhumanisme. Het transhumanisme alsook het atheïsme gaan er prat op geen God te aanbidden, maar ze hebben technologie de status van een godheid gegeven. Wetenschapsgeloof, zo observeert de Nederlandse hoogleraar statistiek Ronald Meester, is even religieus als religie zelf. Het zijn geloofsovertuigingen die in tijden van angst of schaarste willekeurige burgers offeren op de altaren van enen en nullen, die immers de wiskundige kern van technologie vormen.

De destructieve kracht van de God van Technologie hebben we de in de periode maart 2020 – lente 2022 aan den lijve moeten ondervinden. Op basis van statistische modellen werden fundamentele rechten, zoals het recht op vrijheid van beweging, het recht op lichamelijke integriteit en privacy in de ruime zin, het recht op geïnformeerde toestemming, het recht op non-discriminatie en gelijke behandeling en het recht op behoorlijk bestuur, geschonden op een schaalgrootte die haar gelijke niet kent in de rechtsgeschiedenis van de mensheid.

Zo werden lockdowns, een ernstige schending van het recht op vrijheid van beweging, gerechtvaardigd op basis van een model van Imperial College London dat voorspelde dat deze maatregel 98% van de virusdoden zou voorkomen. Twee jaar later toonde een andere studie aan dat de maatregel een effect van 0,2% zou hebben gehad, maar zulke studies worden door wetenschapsgelovigen geframed als 'outliers'. Hier tegenover staat dat Imperial College London de voorbije 20 jaar zo'n slordige 300 miljoen dollar heeft ontvangen van The Gates Foundation. Hier kan gemakkelijk een belangenconflict optreden, omdat Bill Gates de grootste private sponsor van de Wereldgezondheidsorganisatie – een vurig voorstander van lockdowns – is en aandelen in Pfizer en andere vaccinproducenten heeft, terwijl lockdowns ook aangewend werden door overheden om mensen indirect te dwingen tot inenting. Zulke harde feiten worden handig verzwegen in het proces van grondrechtenschendingen.

Andere modellen en laboratoriumstudies plachten aan te tonen dat wereldwijde inentingen op basis van een nieuwe genetische technologie de overdracht en besmettelijkheid van het virus zou stoppen. Nog andere onderzoeken trachtten aan te tonen dat maskerdracht de kans op besmetting drastisch zou verminderen. De meeste artsen hanteren al bijna twee jaar in hun privépraktijk nog altijd de maskerplicht voor hun personeel en patiënten. Deze week nog zag ik op de deur van een consultatiekamer een wit A4-blad hangen waarop vetgedrukte percentages prijkten, waarbij het belangrijkste verschil neerkwam op een besmettingskans van 5% (dokter en patiënt dragen het masker) tegenover 70% (patiënt draagt geen masker).

Massamanipulatie

Simplistische statistieken worden op advies van marketeers en psychologen met expertise in massamanipulatie aangewend om de bevolking in 'heldere taal' de ernst van de situatie te laten inzien en draconische grondrechteninperkingen te rechtvaardigen. Dergelijke cijfers ontspruiten echter aan laboratoriumstudies of modellen die berusten op zeer twijfelachtige veronderstellingen. Bovendien wordt heel wat onderzoek uit de medische sector direct of indirect gesponsord door de farmaceutische industrie. Het is alsof je BiFi zou vragen om het welzijn van varkens te bestuderen of Apple het respect voor kinderrechten in de Congolese metaalmijnen. Het allergrootste drama is de absolute negatie van de schadelijke gevolgen van de maatregelen. De politiek en de televisievirologen hielden altijd vol dat er amper kosten verbonden waren aan het coronabeleid en dat ze sowieso niet opwogen tegen de baten.

Geen enkel model hield dan ook rekening met de nadelige gevolgen van de draconische maatregelen: vooral kinderen, jongeren, vrouwen, jonge ouders en ouderen hebben bijzonder veel klappen gekregen. Bijvoorbeeld, wat de overheid een lockdown noemde, betekende voor meer dan duizend kinderen in België een toename van huiselijk geweld, omdat ze 24 uren per dag en 7 dagen per week moesten doorbrengen met een ouder die of familielid dat hen nog meer dan voorheen mishandelde of misbruikte. Heidi De Pauw, CEO van Child Focus, verwoordde het terecht scherp: "Kinderen worden opgesloten met hun beulen." Daarnaast kregen heel veel jongeren maar ook ouders, en in disproportionele mate moeders, nog meer te kampen met psychologische problemen, zoals depressies, automutilatie, anorexia en ander eetstoornissen. Jongeren gaven hun studies uit eenzaamheid en ellende op.

Het leed van de bejaarden

Sommige ouderen verhongerden in eenzaamheid in rusthuizen wegens een tekort aan personeel, waardoor ze niet meer lepel per lepel gevoed konden worden. Besmet personeel moest immers thuis zitten ongeacht de ziektesymptomen. Andere bewoners moesten, volgens een bijzonder schrijnend en tot tranen brengend rapport van Amnesty International, na een val soms uren op de grond blijven liggen wegens 'personeelstekort'. De gruwelijke taferelen die zich hebben afgespeeld binnen de muren van rusthuizen, behoren ook tot het collectieve leed van het pandemiebeleid. In het begin van de pandemie werden er nauwelijks maatregelen genomen en nadien ging men oude mensen meer dan anderhalf jaar lang in het extreme isoleren en dwingen om niet meer vrij te mogen ademen. Van isolatie ga je echter ook sneller dood. Sommigen zijn door het wegkwijnen tussen vier muren zelfs uit het leven gestapt, zoals Cees, de tachtiger die van de negende verdieping van een flatgebouw sprong.

En hoeveel ouderen hebben zelfs geen afscheid mogen nemen van hun geliefde en familie in naam van een risico op besmetting? De Spaanse schilder Juan Lucena beeldde dit in 2021 treffend uit in een ontroerend olieverf schilderij waarvan de afbeelding nu nog viraal gaat op sociale media. Helaas is ook deze artiest helemaal niet kritisch tegenover het beleid. De verschrikkelijke omstandigheden waarin ouderen moesten sterven, waren de schuld van 'het verdomde virus', zo poneert hij. Zijn canvas is getiteld: "Wat moeten we doen zonder hen?", maar een titel in de zin van "De prijs van het verlies van de rede" had van meer inzicht en moed getuigd. Het is bedroevend dat naast het grote stilzwijgen van de medische sector, de academische wereld, ook kunstenaars die van oudsher toch een maatschappijkritische rol spelen, veelal ook de mond hielden. Maar het is nooit te laat om te spreken en steeds meer Belgische artiesten laten hun twijfel over en kritiek op het gezondheidsbeleid blijken door videoboodschappen, open brieven en initiatieven als Terra Futura te steunen.

De noodzaak van kritiek

Kritische stemmen zijn hard nodig want tot op heden heeft geen enkele beleidsmaker luidop de vraag gesteld of besmetting steeds een probleem is dan wel een deel van de oplossing kan zijn, met name door de natuurlijke immuniteit te versterken. Evenmin heeft de hogere rechtspraak in België zich gebogen over het vraagstuk van de proportionaliteit: wegen de mogelijke voordelen van de maatregelen op tegen de schade die ze kunnen veroorzaken? Het adjectief 'mogelijk' werd geschrapt en de voordelen werden als een feit geponeerd, terwijl de schadelijke gevolgen werden gebanaliseerd, ontkend en 'gepsychologiseerd'. Zo werd inentingsschade in het bijzonder geclassificeerd als enerzijds 'extreem zeldzaam' en anderzijds 'een probleem dat zich vooral tussen de oren situeert'. Een ingebeeld probleem dus. Spuiten en continue in een meer steriele omgeving dan voorheen leven, hebben geen noemenswaardige nadelen, alleen voordelen, scandeerden de wetenschapsgelovigen.

Vrede

Daar stond ik dan bij het beeld dat hulde brengt aan de soldaten, opgericht op een steenworp van de voormalige pittoreske woning van één van de grootste schrijvers van het vaderland, Herman Teirlinck. De N-VA schepen bracht een weinig inspirerende speech waarin ze een sneer gaf naar de 'Russische agressor', terwijl ze zich klaarblijkelijk niet gehinderd voelde door een gebrek aan dossierkennis. Weet ze überhaupt wat er zich in 2014 in Oekraïne heeft afgespeeld? Weet ze welke invloed de Amerikanen hebben uitgeoefend in het conflict dat zich vandaag ontvouwt? Weet ze welke impact het agressieve gedrag van NATO heeft gehad op de inval van Rusland? Beseft ze dat dit vooral een oorlog is om de zeldzame metalen die zich in Oekraïne bevinden? Heeft ze in de gaten dat de Verenigde Staten het land slechts gebruikt als een pion in een poging om haar macht op het wereldtoneel te behouden?

De schepen sprak over vrede. Het leek wel een grap, want er werd met geen woord gerept over de verdeeldheid en de haat die onze samenleving kenmerkt sinds de Belgische overheid in de herfst van 2021 de coronapas invoerde en andere grondrechten schond. Ik ben niet haatdragend, maar ik ben ook niet vergeten hoe bepaalde ouders mij aan de schoolpoort negeerden omdat ik geen masker meer droeg en weigerde mee te gaan in 'la Grande Pensée de la Peur'. De school had immers niet gemeld dat het gemeentebesluit van de maskerdracht reeds aan het begin van de zomer van 2021 was afgeschaft en liet alle ouders in de waan dat het nog steeds van kracht was. Toen ik andere ouders via een WhatsApp groep erop attent maakte, kreeg ik vooral te horen hoe 'rebels' en 'pseudo-intellectualistisch' ik was.

Nooit vergeten

Evenmin ben ik vergeten dat ik zonder het groene vinkje, dat ik weigerde te gebruiken, de bar van de sportschool niet mocht betreden om mijn kinderen ju-jutsu te zien doen. Andere ouders werden niet toegelaten tot het gebouw van het zwembad en moesten hun kind in de ijzige kou naar de auto brengen om het af te drogen. Ook staat het in mijn geheugen gegrift hoe mijn gezin het vorige kerstfeest niet mocht bijwonen omdat we geen zelftest wilden gebruiken maar ons wel gedroegen zoals voor elke ziekte: heb je symptomen, dan blijf je thuis. Dat was trouwens het laatste kerstfeest waarbij de familie compleet had kunnen zijn.

Mijn kerngezonde schoonvader is op 3 september 2022 aan de gevolgen van een massieve hersenbloeding overleden. Hij at gezond, was actief, slikte geen medicijnen, leed aan geen gekende ziekte, maar had zich wel vier keer laten inspuiten. Ik weet niet of er een verband is, maar ik zou wel willen dat cardiovasculaire incidenten ernstig onderzocht worden in de context van farmacovigilantie. Meteen nadat hij overleden was in het Erasmusziekenhuis, werd de familie in naam van de wetenschap op een psychologisch zwak moment een autopsie opgedrongen. Tot op de dag van vandaag weigert het ziekenhuis het rapport vrij te geven onder het mom van het 'recht op privacy'. Het is onbekend of de patholoog testen heeft verricht om elementen van het spike-eiwit in het hersenweefsel op te sporen. Het enige wat we zeker weten, is dat Vake negatief testte op de aanwezigheid van het virus. Mijn kinderen voelen diep verdriet dat hij er niet meer is en zelfs mijn jonge zoontje van drie jaar beseft dat hij hem nooit meer zal terugzien in dit leven. De weigering om de werkelijkheid te onderzoeken komt bijzonder hard aan en de passieve opstelling van velen treft mij ook.

Hoe groot is het dark number van vaccinatieschade?

Tot op de dag van vandaag beseffen immers heel veel landgenoten nog altijd niet dat hun grondrechten ingrijpend zijn ingeperkt, dat meer dan een miljoen Belgen ernstig werden gediscrimineerd om ze indirect te dwingen om zich te onderwerpen aan een nieuwe biotechnologie en dat inentingsschade reëel en niet 'extreem zeldzaam' is. Criminologen gebruiken de term 'dark number' om aan te duiden dat de schaalgrootte van een probleem onbekend is, maar dat het probleem in werkelijkheid vele malen groter is dan de officieel geregistreerde cijfers laten vermoeden. Ook voor inentingsschade geldt dat er een dark number is. Coronabeleidsslachtoffers lijken hetzelfde parcours te wachten als kinderen die misbruikt werden door tehuizen en kerken: ontkenning en jarenlange doofpotoperaties.

Het pandemiebeleid is, vanuit het perspectief van fundamentele rechten, de meest grootschalige grondrechtenschending ooit, mogelijk gemaakt door biotechnologie en infotechnologie.

De coronapas gaf aanleiding tot het plaatsen van talloze feestelijke foto's op Facebook en Instagram van bezoekjes aan restaurants waar alleen groene vinkjes welkom waren. Die bezoekjes zijn er voor mij nooit geweest, omdat ik weigerde de segregatiemaatschappij te aanvaarden. Er is overigens geen beslissing in mijn leven waar ik meer spijt van heb dan dat ik mij heb laten inenten met een product dat mij had kunnen reduceren tot een schaduw van mezelf of dat mijn kinderen zelfs moederloos had kunnen maken. Mijn gezin had mij daags nadien kunnen terugvinden, doodgebloed met vreemde, lange, rubberachtige, harde slierten in mijn bloedvaten, of met een hart dat het 'plots' begeven had. Het risico dat ik heb gelopen door de overheid en staatsvirologen blindelings te vertrouwen, vergeef ik mezelf moeilijk en de overheid zeker niet. De Amerikaanse hoogleraar volksgezondheid en auteur van The Great Barrington Declaration Jay Bhattacharya omschreef de lockdowns als het grootste falen in de geschiedenis van de publieke gezondheid, maar voor mij gaat het nog verder dan dat: het pandemiebeleid is, vanuit het perspectief van fundamentele rechten, de meest grootschalige grondrechtenschending ooit, mogelijk gemaakt door biotechnologie en infotechnologie.

De passiviteit van de bevolking

Het gevaar is echter niet voorbij, zoals ik op de 11 november-viering heel goed kon merken. De meeste mensen doen alsof er niets gebeurd is, ze pakken hun leventje op zoals voorheen. De Duits-Joodse filosofe Hannah Arendt observeerde tijdens het Proces van Neurenberg, dat bepaalde kopstukken van de Holocaust berechtte, het grote gevaar van mensen die passief hadden meegewerkt aan het vermoorden van miljoenen joden. Ze keken weg, protesteerden niet en lieten begaan, zolang ze zelf maar hun gewone gangetje konden gaan. Als er iets is wat ik de voorbije twee jaren heb geleerd, is het dat het gevaar van herhaling niet geweken is.

Hiermee wil ik het gruwelijke lot van miljoenen Joodse, gehandicapte en andere mensen niet gelijkschakelen noch vergelijken met de slachtoffers van het pandemiebeleid, hoewel de lockdowns wereldwijd aan minstens 267.000 extra baby's in het arme Zuiden het leven hebben gekost en miljoenen mensen inentingsschade en beleidsschade lijden, maar ik wil wel de nadruk leggen op de rol van het massapsychologische proces dat bijdraagt aan massale mensenrechtenschendingen. Dat proces dringt ook diep door in de wetenschap. Zo droeg het artikel over de overleden baby's eerst als titel "267.000 excess infant deaths due to lockdowns" terwijl het thans geherformuleerd is in een voorzichtige vraagstelling en de term 'lockdowns' vervangen werd door "economic contraction accompanying the (...) pandemic".

Fouten benoemen

Een oorlog wordt niet gestopt door de wapens neer te leggen, maar wel door onze eigen rol in de gruwel te aanschouwen en door onze fouten luidop te benoemen. De recente roep om amnestie is een lapmiddel uit de mond van degenen die hebben weggekeken toen anderen werden gedwongen om zich aan een nieuwe biotechnologie te onderwerpen. Het is een laffe manier om weg te kijken en er ook mee weg te komen. Het is ook een bevestiging van het Grote Zwijgen dat voor inentings- en andere beleidsslachtoffers nog altijd voortduurt.

"Amnestie is een grondwettelijke rechtsfiguur die nuttig kan zijn voor bepaalde individuele casussen, maar het kan nooit de wonden binnen een samenleving helen in geval van grootschalige schendingen van fundamentele rechten indien die wonden niet worden benoemd"

Amnestie is ook een vorm van tertiaire victimisatie: eerst worden burgers uitgesloten, gepest en zwaar onder druk gezet, vervolgens worden mensen die toegeven aan de prikdrang en schade ondervinden, geridiculiseerd en gekleineerd en tot slot horen we dat we zouden moeten vergeten wat er allemaal gebeurd is. Amnestie is een grondwettelijke rechtsfiguur die nuttig kan zijn voor bepaalde individuele casussen, maar het kan nooit de wonden binnen een samenleving helen in geval van grootschalige schendingen van fundamentele rechten indien de fouten niet worden benoemd. Zonder rassendiscriminatie te willen gelijkstellen met discriminatie op basis van gezondheidsstatus, kunnen we veel leren van Zuid-Afrika, dat ruime ervaring heeft met de zogeheten waarheidscommissies, waar bepaalde daders hun misdrijven gedetailleerd moesten vertellen in ruil voor amnestie. Verantwoording afleggen in het openbaar was een fundamentele vereiste voor amnestie. In Denemarken heeft de Hoge Gezondheidsraad dit najaar een moedige eerste stap gezet door toe te geven dat schade door inentingen reëel is en dat de overheid openlijk had moeten durven communiceren.