Ik vraag me soms af in hoeverre een mens zich goed kan blijven houden bij slecht nieuws. Die vraag raast al maanden door dat hoofd van mij. Met de moed der wanhoop poogde ik me de voorbije weken te richten op mogelijks positieve projecten die de aandacht zouden richten op datgene wat nog wel mogelijk is. Alleen is het bizarre dat ik bij mezelf opmerkte dat ik er alleen maar depressiever van werd.
Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er zoveel tegelijk aan de hand is in de wereld. Zoveel, dat het me op vele momenten verwart om mijn eigen kompas scherp te houden. Als er zoveel leugens verteld worden, snakt een mens elke seconde van de dag naar waarheid. Gelukkig is er meer waarheid te vinden dan ooit tevoren.
Alleen, wat moet je ermee? Dat is de vraag waarvan ik vermoed dat ze door vele hoofden dwaalt.
Er zijn mensen die al lange tijd doorhebben dat we, langs zoveel kanten tegelijk, gemanipuleerd worden. Jaren geleden botsten zij al op tegenstrijdigheden, onwaarschijnlijkheden en vele leugens die in de vorm van het gekozen narratief op de wereld losgelaten werden. Ik behoor niet tot die mensen.
Het is pas sinds corona dat mijn innerlijk alarm dagelijks van zich liet horen. Ik herinner me het moment nog goed dat ik Pierre van Damme bezig zag op de televisie en al mijn haren recht gingen staan, en ik heel helder voelde dat die man over zowat alles aan het liegen was.
Een gevoel dat zo helder was, verdiende al mijn aandacht en ik ging dus op onderzoek uit. Na vele weken allerlei bronnen geconsulteerd te hebben, wist ik honderd procent zeker dat er nauwelijks iets klopte van de dagelijkse dramatische vertoningen die we voorgeschoteld kregen.
Nog meer leugens
Als de mens zo massaal bedrogen kon worden, wou ik te weten komen welke media-narratieven er nog vanuit een leugenachtig discours vertrokken. Toen ik dat straatje was ingeslagen, kon ik niet meer terug. Het bleek dat over zowat alles gelogen wordt. Of het nu gaat over oorlogen, klimaat, stikstof, gezondheid, non-profit vehikels, enzovoort; alles blijkt zich anders te verhouden tot de waarheid dan wat we voorgeschoteld krijgen in onze berichtgeving.
De sluipwegen van de economie zijn ongenadig in hun doeltreffendheid om de mens te ontmenselijken in haar poging deze louter te beschouwen als een consument. Financiële belangen zijn een meer dan uitstekend kader waarin leugens welig kunnen tieren ter wille van zij wiens kapitaal vele malen belangrijker is dan een kloppend, bezield hart.
Maar wat moet een mens daar in godsnaam mee? In eerste instantie omgaan met al die heftige emoties die al die leugens met zich meebrengen. En dan op zoek gaan naar gelijkgestemde zielen om inzichten mee te delen, en vooral om troost bij te ervaren.
Zij die verder willen zien, zien ook verder. Zij die meer willen weten, zullen ook meer weten.
Samen weten
Samen weten ,doet veel deugd en schept een band. Die nieuwe vriendschappen scherpten de wil aan om samen te bouwen aan een mooie toekomst. En dat wou ik dus doen, meebouwen aan een mooie toekomst. Dat wil ik trouwens nog altijd doen.
Maar de vraag die zich stelt is; wanneer kan men beginnen bouwen aan iets nieuws? In mijn naïviteit dacht ik, hup, we beginnen eraan. Maar keer op keer voel je die hete adem van een wereld waarin die vele leugens maar niet stoppen. En keer op keer worden ons de meest onwaarschijnlijke verklaringen verschaft door de - oh zo deugdzame - media over mogelijke oorzaken van hun zelfgecreëerde ellende.
En dan vraag ik me af of alles eerst in elkaar moet stuiken alvorens we samen kunnen bouwen aan een wereld waarin we terug als mensen gezien worden, en niet als wandelende consumenten die hun leven moeten bouwen op luchtkastelen ter ere van het grote geld, of ‘het systeem’?
Ik vrees soms van wel. Ik hoop, uiteraard, van niet.
Don Quichot
De wereld veranderen als die niet veranderd wil worden, of beter gezegd, nog niet. Dat voelt me iets teveel Don Quichot. Heel mijn 'zijn' weet dat het me zal uitputten en vooral verslagen zal achterlaten.
De wereld is te groot, de leugens te alomvattend en de systemen te versleten.
Wat dan? Die vraag houdt me al dagen bezig. En de enige, maar oh zo belangrijke, gedachte die me redding kwam brengen was de volgende:
We zijn hier op aarde om te groeien en om plezier te maken.
En dat is dus wat ik wil gaan doen, terug veel meer plezier maken. Dat was iets dat ik de laatste drie jaren wat verleerd was, door een onophoudelijke focus op al die manipulatie en corrupte systemen.
En het leuke is, dat kan gewoon zomaar, ouderwets plezier maken.
En groeien kan ook, zowel individueel als samen met zielsgenoten. We kunnen samen bewuster worden als we willen zien hoe de wereld in elkaar zit. En we kunnen aan dat proces zelfs plezier ontlenen doordat we het samen kunnen doen. En als dat bewustzijn wereldwijd is gestegen naar ongekende hoogtes, zullen we, met een groot gemak en zonder strijd, die systemen één voor één zien vallen doordat ze niet meer gevoed worden door status, angst en geld.
En als dat gebeurt, dan wordt het misschien heel erg leuk om samen te bouwen aan die nieuwe wereld, omdat er dan ruimte is om deze te manifesteren.
Of ik vergis me en zie zelf niet dat die mooie wereld er al is als ik voorbij al die illusies kijk. Helaas kan ik dat niet zien, of nog niet, maar gelukkig heel soms wel, en dat is al dat.
Wat ik zeker wel kan, is kijken naar een medemens en dan voel ik dat voorbij alle verhalen, alle illusies, de wezenlijke schoonheid schittert van elk mens.
Want wat, lieve mensen, ligt er rustig, eeuwig en ontspannen op ons te wachten achter al die verhalen? Misschien dat ik me daar op wil richten. Of nee, ik wil me daar zeker op richten.
Er is een grote kans dat ik dan uitkom bij liefde, met een hoofdletter,
Liefde.