Schone vaders, ver van België en 40 peseta's

De wekelijkse column van Tim Huwé, over het het leven en wat daar mee te doen

(Blonde) meloenen Ik had Alain en Mark enigszins beloofd om iets over (blonde) meloenen en platte petten te schrijven. Die platte petten dat is eigenlijk meer platte praat en toch ga ik daar iets over schrijven, het is een plezant verhaal. De blonde meloenen daar ligt Alain blijkbaar van wakker, hij zal nog even moeten wachten, het is ook niet zo positief, al kan het dat wel zijn (amai, ik schrijf al bijna zoals de mainstream journalisten, oppassen geblazen). Het vergt eigenlijk gewoon heel wat lees- en opzoekwerk en het verhaal is constant in beweging en het is niet evident om alle bronnen te controleren. Swat, het wordt wel duidelijk als het verhaal er uiteindelijk komt.

Ik beloof dat het de laatste tekst is dat een beetje over mezelf, onszelf gaat. Ik vond, vind, het belangrijk dat jullie, de lezers, een idee kregen, krijgen, over wie ik ben, wij zijn, in wat voor gemoedstoestand wij deze bizarre jaren beleven. In bed

Gisterenavond lag ik in bed aan van alles te denken. Ik had mezelf beloofd om trefwoorden op te schrijven als ik dat doe, maar naast mijn bed ligt enkel een boek (Flat Earth News, dat ik al ruim een jaar aan het lezen ben) en staat een Ikea lamp (een winkel waar ik nooit nog een voet zet, maar dat is weer een heel ander verhaal), geen papier zij het niet zakdoeken, kleine verkoudheid – iets dat je tegenwoordig bijna moet verbergen – en geen pen of potlood. Aan de andere kant ligt in principe mijn vrouw, op haar mag ik niet meer schrijven sinds die keer dat ik een onuitwisbare stift gebruikte.

Met andere woorden het wordt naar gewoonste weer een gedachtegang met als leidraad een beetje dagelijks leven, hedendaags en een beetje retro.

Ik ben, meestal, een optimist. Ik heb het hele gedoe sinds het begin wel zo uitputtend mogelijk gevolgd en me vaak afgevraagd hoe het zo snel zo ver is kunnen komen en hoe erg het ook moge zijn, ik heb het altijd naast me kunnen neerleggen zonder het op me te laten wegen.

Ik heb dan ook geluk. Mijn biologische wekker begint altijd rond 5u te bellen en als het lukt me nog eens om te draaien komt Ayla er me steevast aan herinneren dat ze moet plassen. Ayla is niet één van mijn drie dochters, die zijn al uit het nest gevolgen, Ayla is een kleine hond die, als ze iets in haar hoofd heeft, haar zinnen doorzet.

Ontbijt Ik sta dan maar op, zodra ik in de verticale positie kom heb ik al zin om aan de dag te beginnen. Ontbijt eerst, een hete kop Caffè-latte met Italiaans ontbijt, namelijk koekjes doppen. Het eerste ontbijt moet ik zeggen. Nadat ik mijn mail heb nagekeken en een korte wandeling heb gemaakt, nu is dat dus in het donker, gaat het om de paar dagen richting mijn schone vader. Die wordt wat ouder, 82, en heeft wat hulp nodig, vooral om er hem aan te herinneren dat hij zijn insuline en medicatie niet mag vergeten. Daarna gaat het richting zijn favoriete bar, dat is één van de laatste dingen waar hij echt naar uitkijkt. Ontbijt 2, het is dan al rond 8u, Cappuccino con cornetto (niet het ijs dat we in België kennen, het is de naam voor de Italiaanse croissant).

Geschiedenis De krant, – afhankelijk van welke krant iets extra's geeft veranderd Franco, mijn schone vader, ook van strekking – wat slurpen aan de cappuccino, even het weer voorspellen voor vandaag. Ik prikkel graag zijn geheugen over “de tijd van toen”. Zijn korte geheugen is niet meer al te goed, als ik niet oppas koopt hij nog eens de dezelfde krant of gaat hij in de verkeerde wagen zitten, als je echter over zijn kindertijd in het Rome van de 2de wereldoorlog vraagt is er geen houden meer aan. Bombardementen, Il Duce, geen water of elektriciteit, weinig of niets te eten. Hij was toen pas een klein ventje, maar de herinneringen, zo zegt hij, zijn nog altijd even levendig: “Ik kan de bommen nog altijd horen als ik eraan terug denk”.