Schone vaders, ver van België en 40 peseta's

De wekelijkse column van Tim Huwé, over het het leven en wat daar mee te doen

(Blonde) meloenen Ik had Alain en Mark enigszins beloofd om iets over (blonde) meloenen en platte petten te schrijven. Die platte petten dat is eigenlijk meer platte praat en toch ga ik daar iets over schrijven, het is een plezant verhaal. De blonde meloenen daar ligt Alain blijkbaar van wakker, hij zal nog even moeten wachten, het is ook niet zo positief, al kan het dat wel zijn (amai, ik schrijf al bijna zoals de mainstream journalisten, oppassen geblazen). Het vergt eigenlijk gewoon heel wat lees- en opzoekwerk en het verhaal is constant in beweging en het is niet evident om alle bronnen te controleren. Swat, het wordt wel duidelijk als het verhaal er uiteindelijk komt.

Ik beloof dat het de laatste tekst is dat een beetje over mezelf, onszelf gaat. Ik vond, vind, het belangrijk dat jullie, de lezers, een idee kregen, krijgen, over wie ik ben, wij zijn, in wat voor gemoedstoestand wij deze bizarre jaren beleven. In bed

Gisterenavond lag ik in bed aan van alles te denken. Ik had mezelf beloofd om trefwoorden op te schrijven als ik dat doe, maar naast mijn bed ligt enkel een boek (Flat Earth News, dat ik al ruim een jaar aan het lezen ben) en staat een Ikea lamp (een winkel waar ik nooit nog een voet zet, maar dat is weer een heel ander verhaal), geen papier zij het niet zakdoeken, kleine verkoudheid – iets dat je tegenwoordig bijna moet verbergen – en geen pen of potlood. Aan de andere kant ligt in principe mijn vrouw, op haar mag ik niet meer schrijven sinds die keer dat ik een onuitwisbare stift gebruikte.

Met andere woorden het wordt naar gewoonste weer een gedachtegang met als leidraad een beetje dagelijks leven, hedendaags en een beetje retro.

Ik ben, meestal, een optimist. Ik heb het hele gedoe sinds het begin wel zo uitputtend mogelijk gevolgd en me vaak afgevraagd hoe het zo snel zo ver is kunnen komen en hoe erg het ook moge zijn, ik heb het altijd naast me kunnen neerleggen zonder het op me te laten wegen.

Ik heb dan ook geluk. Mijn biologische wekker begint altijd rond 5u te bellen en als het lukt me nog eens om te draaien komt Ayla er me steevast aan herinneren dat ze moet plassen. Ayla is niet één van mijn drie dochters, die zijn al uit het nest gevolgen, Ayla is een kleine hond die, als ze iets in haar hoofd heeft, haar zinnen doorzet.

Ontbijt Ik sta dan maar op, zodra ik in de verticale positie kom heb ik al zin om aan de dag te beginnen. Ontbijt eerst, een hete kop Caffè-latte met Italiaans ontbijt, namelijk koekjes doppen. Het eerste ontbijt moet ik zeggen. Nadat ik mijn mail heb nagekeken en een korte wandeling heb gemaakt, nu is dat dus in het donker, gaat het om de paar dagen richting mijn schone vader. Die wordt wat ouder, 82, en heeft wat hulp nodig, vooral om er hem aan te herinneren dat hij zijn insuline en medicatie niet mag vergeten. Daarna gaat het richting zijn favoriete bar, dat is één van de laatste dingen waar hij echt naar uitkijkt. Ontbijt 2, het is dan al rond 8u, Cappuccino con cornetto (niet het ijs dat we in België kennen, het is de naam voor de Italiaanse croissant).

Geschiedenis De krant, – afhankelijk van welke krant iets extra's geeft veranderd Franco, mijn schone vader, ook van strekking – wat slurpen aan de cappuccino, even het weer voorspellen voor vandaag. Ik prikkel graag zijn geheugen over “de tijd van toen”. Zijn korte geheugen is niet meer al te goed, als ik niet oppas koopt hij nog eens de dezelfde krant of gaat hij in de verkeerde wagen zitten, als je echter over zijn kindertijd in het Rome van de 2de wereldoorlog vraagt is er geen houden meer aan. Bombardementen, Il Duce, geen water of elektriciteit, weinig of niets te eten. Hij was toen pas een klein ventje, maar de herinneringen, zo zegt hij, zijn nog altijd even levendig: “Ik kan de bommen nog altijd horen als ik eraan terug denk”.

Hij weet ook alles te vertellen over de Italiaanse geschiedenis, van de Napoleontische campagne tot het referendum dat in 1946 een einde maakte aan de monarchie dat vervangen werd door een republiek: La Repubblica Italiana. De eerste grondwet van Italië was een feit.

En begin niet over Alitalia – waar hij zijn hele leven als computer specialist werkte: “De eerste computer besloeg een oppervlakte zo groot als een vliegtuighangar” – want dan loopt het ontbijt uit tot ver in de ochtend.

Enfin, onze generatie is rot verwend, tot een jaar of bijna drie geleden hadden we weinig of niets om over te klagen. Wat niet wegneemt dat we niet uiterst waakzaam moeten zijn, er staat veel op het spel, niet alleen onze gezondheid.

Weer thuis bij Franco zet hij zich meestal op het terras in de tuin met de krant of de laatste National Geographic en gaat aan het lezen tot hij wegdoezelt. Nu is het wat fris, dus gaat hij in zijn luie zetel zitten en kijkt naar één van de wedstrijden van gisteren.

La'eeb

En zo belanden we in Qatar. Polemiek, terecht, alom. Van de omkoopschandalen tot het artikel in de The Guardian, duizenden immigranten zouden het leven gelaten hebben voor de bouw van de stadions. Ik ga het niet verbergen, ik hou van de sport, speelde ooit zelf, sloeg soms examens over om naar wedstrijden te kunnen kijken, nam soms een dag vrij van mijn werk. Naïef. Ik blijf de sport mooi vinden, doch, ik besef nu maar al te best dat het brood en spelen is, money (tron), politiek getouwtrek. Ik begrijp de heisa er rond echt wel maar als ik dan zie hoe oudere mensen daar dan van genieten, want veel andere zaken zijn er niet echt voor hun, dan kan je het, voor hun, ook als iets positiefs zien, iets waar ze kunnen naar uitkijken. Het kan uiteraard alle negatieve aspecten niet goedpraten, het zou ook anders kunnen, zonder doden.

Alez, wat wilde ik nu eigenlijk allemaal nog zeggen? Ah ja.

Ondanks alles zie ik nog altijd heel veel positieve aspecten aan het, mijn, leven. Het eenvoudigweg genieten van zelf gekweekte tomaten, patatten, bonen, salades, olijfolie en nog veel meer, hout hakken voor de open haard, olijven plukken, bos en veld onderhouden, een wandeling door de natuur rondom, werken aan mijn oude Panda's, genieten van het gezelschap van mijn hechte genote, vaak zonder woorden, een boek, een tekstje schrijven, een documentaire bekijken.

Ja, het is nu laag seizoen en dus heb ik meer tijd om te genieten van alles. Lijkt me ook logisch, we hebben volgend seizoen 20 hardwerkende jaren achter de rug, geluk moet je vaak afdwingen, tijdens het seizoen kloppen we ieder zo'n 12 a 14 uur per dag om andere mensen mee te laten genieten van ons geluk. Lachen en bulderlachen, serieuze gesprekken maar niet te veel, ervaringen delen, vriendschap en soms zelfs liefde.

We hebben geluk afgedwongen.

En dat is, misschien, wat ik wil zeggen: Je kan het afdwingen!

Je moet ermee lachen

2001-2003: Wij hadden amper iets. Beide een goede job laten gaan, huis verkocht, kinderen gemaakt (ja, ja, we deden alles samen). We zetten alles op alles en riskeerde nog meer, vonden ons plaatsje waar we geluk zouden genereren, hadden geen rooie cent meer, onwetend of we een jaar later de mogelijkheden zouden hebben om door te gaan. We zagen dat het goed was, mensen kwamen graag genieten van de rust, natuur en de gezellige avonden, ze spraken erover, mond op mond beademing of zoiets, hun vrienden en/of familie kwamen ook eens kijken, sommigen kwamen zelf terug, sommigen komen nog altijd terug, na 19 jaar.

En als er iets is dat mij gelukkig maakt is het andere mensen gelukkig zien. Een glimlach, een lach, een budlerlach met tranen in de ogen, “stop, ik doe in mijn broek”, een mop over kamelen die nu al ruim een decennia meegaat, drank, soms veel drank.

We zijn er niet rijk van geworden, niet in de definitie die onze maatschappij eraan geeft, genoeg om goed van te leven dat gelukkig wel. Rijkdom komt van de emoties, de ervaringen, de honderden dan niet duizenden mensen die we al die jaren hebben mogen ontmoeten, de vrienden die we eraan over hebben gehouden.

Ga ervoor Jeugd! Ga ervoor, reis, lees, praat met iedereen die wil luisteren, volg je dromen, geniet van de eenvoudige dingen des levens. Ik heb sinds het overlijden van mijn vader geen kans laten gaan om andere oorden te gaan ontdekken, vaak zonder geld, werken onderweg, werken ergens ter plaatse of dat nu Granada of Madrid was, bocadillo's maken of de vloer kuisen in een bar. Ja ok, ik kwam toen rond met pakweg 40 peseta's per dag, dat zou nu wel heel moeilijk zijn ook al omdat de peseta niet meer bestaat. Ik denk echter dat het voor jongeren nog altijd goed te doen is om heel goedkoop de wereld te verkennen. En jullie hebben ook nog een groot voordeel, als je een beetje handig bent met het hele sociale gedoe, met een blog of zoiets kan je wat extra centen verdienen, al denk ik dat in een bar in een of ander dorpje ergens in een zuiders land veel meer voldoening geeft. En met jeugd bedoel ik eigenlijk iedereen, iedereen die mentaal jeugdig is gebleven, en de rest ook.

Amai, ik ben serieus aan het raaskallen zeker? Je mag ook stoppen met lezen hoor, no hard feelings.

Met 4 in bed Enfin, swat. Het is nu waarschijnlijk minder makkelijk en een pak duurder om je dromen te verwezenlijken, maar het kan. Er zijn ook veel meer (hulp) middelen om een bvb. B&B of zoiets te beginnen goed te laten draaien. Toen wij er aan begonnen was er nog amper sprake van online publiciteit, OTA's Online Travel Agencies), vlogs, blogs, social media. Het ging nog bijna allemaal op traditionele manier: papieren gids, radio, televisie, mond op mond reclame. Publiciteit maken was ook heel erg duur.

Nu kan je al cliënteel verwerven voor je nog maar open gaat en met een beetje geluk kan je met vier in bed, of zo...

Alez, ik ga wat gras afdoen. December staat voor de deur maar laat het gras maar groeien, het afrijden is voor mij meditatietijd. Ik moet nog een led-bar, die ik overgens van één van onze vele gasten cadeau kreeg (merci!), op een van de Panda's monteren, pasta met een sausje maken voor het middageten, misschien nog een pagina of 5 lezen in een boek, wie weet even wegdommelen, genieten.

Ach, waren jullie maar hier om te babbelen over alles hierboven of wat dan ook, da's veel plezanter dan een monoloog en dan kan er ook nog eens goed gelachen worden. Misschien lukt dat wel eens!

Prettige zondag!

Keep smiling Pax et Bonum Tim Gaston Huwé Umbria – Italia

PS: er daagde me nog een PS op, ik ben hem alweer vergeten, oef!