Van materialist naar OpTim ist

Waarin columnist Tim Huwé, alias Yaman, zijn levenskeuzes overpeinst en ziet dat het goed, doch niet gemakkelijk was.

Tim in de Vallei van de Tempels in Agrigento, Sicilië

Ik heb veel tijd nodig om te schrijven. Het is te zeggen, veel denktijd. Zodra ik begin te schrijven vloeit het meestal vanzelf over in een soort tekst, het is eigenlijk meer een gedachtentrein. Ik neem geen nota's – misschien moet ik dat beginnen doen – ik verdwaal gewoon in gedachten en “denk” veel inhoud, maar als ik dan begin te typen ziet het er allemaal weer helemaal anders uit.

Het enige denkbeeldige genoteerde woord dat overbleef was de opdracht van Tegenwind voor deze column: “positief”. Terwijl ik door eeuwen geschiedenis dwaalde in Palermo, Monreale, Cefalù en de Vallei van de tempels in Agrigento, allen op Sicilië daagde het in mij dat dat woord best een grote verantwoordelijkheid heeft dat je niet licht mag, kan gebruiken.

Het was voor mij ook een reis door mijn eigen heden en verleden om in te zien dat ik, ondanks, nu bijna drie, moeilijke jaren, een aantal pijnlijke levenservaringen en crisissen, niet mag klagen, integendeel, ik heb het behoorlijk goed. Dat is echter niet vanzelf gekomen, je werkt er naartoe.

Het is al miserie en nog meer miserie, tenminste als je het nieuws volgt op radio, televisie en kranten. Als je die bant, dan ziet het leven er meestal een pak mooier uit maar dat is, gezien mijn herkomst en de drang om alles wat als waarheid wordt voorgesteld uit te pluizen en in vraag te stellen, niet evident.

Gelukkig kan ik dat echter zonder het op mij te laten wegen. Slecht nieuws? Even buiten gaan werken, in contact met de natuur, in het gezelschap van mijn honden en/of mijn dierbare Italiaanse echtgenote aan wie ik voor een groot deel mijn huidige levensstijl of -situatie heb te danken.

Material boy

Ik geef het niet graag toe maar ik was een materialist. Dik betaalde job, dikke bedrijfswagen, dikke laptop (ja in die tijd waren ze nog echt dik), vette mobiele foon, vet kostuum zonder dikke plastron, board-meetings, eersteklas reizen voor de zaak, enfin, dikkenek quoi. Mijn stilaan wederhelft was dat veel minder ook al komt ze van een best gegoede familie en had ze ook een vette job.

Het was bij de geboorte van onze eerste dochter dat mijn, onze, gedachtegang stilaan begon te veranderen. De eerste stap was weggaan uit Brussel, kinderen moeten een horizon hebben om, vooral mentaal, te kunnen groeien en dus niet constant op gebouwen zitten kijken. Plus minus boerenbuiten, mijn dagelijks leven veranderde echter niet echt, veel weg, weinig tijd om met mijn dochtertje te spelen of haar luier te vervangen. En dat was wat me ertoe bracht om alles achter te laten en naar Italië te trekken samen met mijn Italiaanse vrouw en ondertussen 2 dochters.

Ik realiseerde dat al de rijkdom van de wereld me gestolen kon worden als ik geen tijd had om met mijn geliefden door te brengen, wat, voor mij, de essentie van “geluk” bleek te zijn.

Je kan natuurlijk niet leven van enkel liefde. Onze maatschappij is zo opgebouwd dat we essentiële bouwstenen van het menselijk geluk maar al te vaak negeren, om er dan, vaak veel te laat, achter te komen dat het veelal compensatie is van ongeluk.

Soit, de introductie van wat ik eigenlijk wil zeggen is al veel te lang.

Bouwstenen voor geluk

Waar het er mij om gaat is dat er eigenlijk maar 3 fundamentele bouwstenen zijn om een, eenvoudig, doch, gelukkig leven te lijden: een schuilplaats (enfin, een dak), gezond eten en de juiste mensen rond je hebben. Al de rest is meestal compensatie omdat je die zaken misschien wel hebt, maar amper tijd om ervan te kunnen genieten.

Zodra dat bij mij begon te dagen verdwaalde ik steeds vaker in dagdromen over een ander leven, ver van drukte en een geforceerde maatschappij. Dat vond ik, vonden we, uiteindelijk in de heuvels op de boerenbuiten in Umbrië.

En zo begon ik beetje bij beetje te begrijpen dat een eenvoudig leven dichtbij de natuur veel meer voldoening geeft dan het drukke, competitieve “no losers” narratief dat ons van kinds af aan wordt opgedrongen als zijnde de enige manier van leven.

Makkelijk is dat zeker niet altijd geweest. We lieten alles achter en smeten ons letterlijk in het duister, we zijn er geraakt, het is goed.

Uiteraard moeten wij werken, uiteraard kunnen we niet altijd doen waar we zin in hebben, doch, het werk dat we doen integreert meestal perfect met onze gedachtegang in het gezelschap van vooral fantastische mensen die het ook al zagen of beginnen in te zien.

Durf

Amai, ik heb moeite om mijn punt te maken (is dat juist uitgedrukt? Soms twijfel ik of ik geen vrije vertalingen maak uit het Italiaans). Misschien is dat gewoon omdat het niet zo eenvoudig is om het over te brengen met woorden. Je moet het beleven, voelen, ook al is het maar voor even, om het te laten doordringen. En misschien is het ook helemaal niets voor jou, ik kan alleen maar beamen dat het zeker geen kwaad kan het te proberen, riskeren.

Uiteindelijk gaat het erom dat er, ondanks alle absurditeiten van de laatste jaren, nog heel veel positieve zaken zijn in het leven. Ik richt mij vooral naar de jeugd (en oudere jeugd), voor wie het waarschijnlijk nog veel moeilijker was, is. Durf drastische beslissingen te nemen, durf je “zekerheden” achter te laten en probeer nieuwe dingen in het leven die ver buiten je comfort zone liggen, en dan bedoel ik niet met een Benji van een brug springen of de Everest te beklimmen, dat zal wel een kick geven, echter van korte duur.

Met andere woorden (ja, nog meer woorden), je leven compleet omgooien heeft meestal een ongelooflijke positieve invloed op je gemoedstoestand, het wekt nieuwe gevoelens op en het haalt je uit de dagelijkse sleur.

Less material boy

Voor mij, voor ons, was dat vooral dichter bij de natuur staan, terug naar de basis van het leven, veel minder materialistisch.

Dat proces ging, ondanks het verhuizen midden in de natuur, niet van de ene dag op de andere. Jaren gingen voorbij voor ik “den dikken' otto” liet voor wat het was en een oude Panda restaureerde, en geen zaken meer kocht die ik eigenlijk niet nodig had. Het moet ook niet snel gaan, integendeel.

Ik sta nu ook op een punt dat ik, weer, mijn leven drastisch wil veranderen. Nog verder van de maatschappij, de Panda inwisselen voor een huifkar met muilezels voor, al wat ik eet zelf produceren, geen connecties meer met gelegaliseerde maffia (nutsvoorzieningen), ook geen internet meer, eenvoud.

Dat hoeft niet voor iedereen de juiste weg te zijn. Ieder moet voor zichzelf uitmaken wat geluk betekent en misschien is dat voor velen toch de maatschappij zoals ze is, met veel franjes en dikke wagens, winkelcentra en megasnel internet, een villa met domotica, digitaal geld en sociale controle...

Bij mij is het masker er (allang) af en ik hoop dat ik op een of andere manier door mijn ervaringen te delen met jongeren, minder jongeren, ouderen, mensen, kan bijdragen, kan helpen om al negatieve aspecten van het leven wat dragelijker te maken.

Enfin, voilà. Het is wat veel en misschien een hectische tekst. En ik heb dan niet eens alles gezegd wat ik wilde zeggen. Mijn gedachtegang neerpennen zou nog veel langer geweest zijn en of dat iets duidelijker zou gemaakt hebben betwijfel ik.

Het is ook voor mij opnieuw leren. Schrijvers hebben een prachtig talent, weten wat ze willen zeggen en hoe ze het in woorden kunnen gieten die duidelijk maken wat ze bedoelen. Respect, ik hoop dat ik ooit naar een dergelijk, degelijk niveau kan groeien.

Ah ja, voilà dat krijg je als je geen nota's maakt voor je je tekst schrijft, om even terug te komen op archeologische site zoals de vallei van de Tempels: de zaken die onze voorouders bewerkstelligden kunnen ons veel leren. Vooral dat het niet ingewikkeld hoeft te zijn, simpel gaat ook en dikwijls veel beter én, veel minder stress.

Keep smiling Pax et Bonum

Tim Gaston Huwé Umbria – Italia