Mimi was de tweede getuige die ik filmde. Ze werd 1 dag na haar vaccinatie enorm zwaar getroffen, eerst met verlammingsverschijnselen, daarna met permanente bewegingsstoornissen. 1 dag erna.
Wie nog iets zegt over het gebrek aan causaliteit, leidt m.i. aan een psychische stoornis. Toen ik arriveerde kwam ze uit haar slaapkamer waar ze 90% van de tijd verblijft. Ze sleepte met 1 been over de grond, ze kon met moeite tot in de zetel stappen. Van kop tot teen beefde ze tijdens het interview, non stop, terwijl ze haar relaas deed. Nog nooit had ik zoiets gezien. Wat me vooral trof was de stoicijnse manier waarop ze praatte, alsof ze het zelf relativeerde. “Het lijkt of er glasscherven in mn benen zitten”, zo beschreef ze haar pijn, maar niet op een klagende manier. En dan volgt het klassieke relaas, dat ik ondertussen al zoveel hoorde: dokters vinden niets, en verdere onderzoeken worden gestopt. Men wou haar niet langer ontvangen, m.a.w.: trek uw plan. Chronische helse pijnen zijn haar deel, en ook die kan men niet verminderen. Ondertussen heb ik 15 getuigen gefilmd . Mensen die geloofden dat wat de overheid en de medische wereld hen vertelde, klopte. Dat het veilig was. Ze wilden hun plicht doen, en ze wilden in orde zijn. Vaak onder druk van het werk, familie, en de structuren waarin ze zaten. En toen werden ze slachtoffer. “Brute pech” was wel’s het verdict, of “psychosomatische stoornis” was vaak de diagnose.
Telkens voelde ik de opluchting bij de getuigen dat ze hun verhaal konden doen, dat iemand hen geloofde, en haar hen luisterde. Het kroop onder m’n vel, zonder dat ik het zelf besefte. Aan de reacties te merken, heb ik de hoop dat enkele van de getuigen goede contacten hebben kunnen leggen die hun gezondheid weer in de goeie richting kan duwen. Wellicht zal dat de grootste verdienste zijn van deze filmpjes, en dat is meer dan ok. Maar er waren nog doelstellingen. Ik had de ijdele hoop dat ze door de herkenbaarheid ,en het empathisch vermogen van de kijker, meer zouden gedeeld worden, en dat ze uiteindelijk het brede publiek zouden bereiken. Dat is niet gebeurd. Weliswaar zijn er een drietal grote sites die het week na week overnamen, met enkele tienduizenden views, maar de grote pers hebben ze nooit bereikt, uiteraard omdat het onderwerp daar taboe is. Echt viraal zijn ze nooit gegaan, en dat was het doel, dat er over gepraat zou worden, dat het taboe zou doorbroken worden. Toen ik een niet gevaxte goeie vriend een tijd geleden vroeg of hij de laatste gezien had, ze hij: “Nee, sorry, ze zijn te pijnlijk voor me”. Dat gaf een zeker inzicht: ik was m’n doel aan het missen: als het al te pijnlijk is voor ons, is het zeker te pijnlijk, en te angst genererend voor wie midden in de risicogroep zit. Daarom gaat de stop er voorlopig even op. Ik beschouw het project niet als een mislukking, het zullen tijdsdocumenten zijn, en misschien later nog opgepikt worden.
Dr. Erwin Annys zal een aantal van de filmpjes ook gebruiken in z’n keynote speeches, om de tabellen een gezicht te geven. Maar er is dus wel een zekere ontgoocheling. Wellicht zal ik volgend jaar nog betrokkenen filmen. Ik hoop dat er meer moedigen zijn, vooral uit de medische wereld, die zoals Dr Annys niet langer in de leugen kunnen leven. Enkel de medische wereld kan het scharnier zijn van de onthullingen. Benieuwd hoe de ontwikkelingen in Florida zullen evolueren, De Santis schijnt het te menen. De getuigen die in deze opnames aan het woord komen kregen allemaal af te rekenen met ernstige klachten na hun vaccinatie tegen Covid-19. Ze maakten melding van hun vaccinatieschade bij vzw Legal Hearts en waren bereid om hun verhaal te doen voor de camera om zo het taboe te doorbreken. De vaccinaties waren effectief en veilig zo werd ons beloofd en de zeldzame bijwerkingen mild en van voorbijgaande aard. Oordeelt u zelf maar. Legal Hearts bereidt zich intussen voor om hierin ook juridische stappen te ondernemen. Vragen over vaccinatieschade? Dan kan je altijd terecht bij Legal Hearts: https://legalhearts.org legalhearts@protonmail.com