Waar blijf het protest van Nederland en de EU tegen het weerzinwekkende regime in Iran?
Aan alle vrienden van een vrij en democratisch Iran
Reeds vele jaren lang ben ik betrokken bij het Iraans Verzet. Ik schrijf en spreek nationaal (Nederland) en internationaal (Frankrijk, Engeland) over de Iraanse problematiek, omdat naar mijn mening het Iraanse volk alle steun verdient die maar gegeven kan worden. Die steun is weliswaar door de jaren internationaal geleidelijk gegroeid, maar er is nog een lange weg te gaan. Want het onacceptabele accepteren is in Europa bepaald niet uitzonderlijk.
Ebrahim Raisi: de slager
Na schijnverkiezingen in 2021 die goedgekeurd werden door de opperste religieuze leider van Iran, werd Ebrahim Raisi de nieuwe president van de Islamitische Republiek. Hij nam onbestraft de macht over, terwijl hij 33 jaar daarvoor persoonlijk direct betrokken is geweest bij de executie van meer dan 30.000 politieke gevangenen, leden van de People’s Mojahedin Organization of Iran.
Hij kan met recht gezien worden als de slager van het misdadige theocratische regime van Iran, dat tot op de huidige dag niet aarzelt politieke tegenstanders zonder enige vorm van proces te executeren. Met een bewezen criminele Parijs, 12 februari 2023
track record van 40 jaar is hij een wereldwijd weerzinwekkend symbool van executie en onderdrukking. De verkiezing van Raisi is de geschiedenis ingegaan als een Day of Infamy, om de historische woorden van de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt op 8 december 1941, een dag na de laffe aanval van Japan op Pearl Harbour, te gebruiken.
Het regime in Iran verliest terrein
Het misdadige regime in Iran verliest terrein. De afgelopen jaren was er sprake van grote landelijke opstanden, aangewakkerd niet alleen door de onaanvaardbare onderdrukking van de Iraanse bevolking, maar ook door de deplorabele economische situatie, het catastrofale milieubeleid en het levensbedreigende drinkwatertekort. Duur en intensiteit van de opstanden in het land nemen gestaag toe.
Iran is volgens elke normale rationele standaard failliet, maar blijft niettemin een levensgevaarlijke brandhaard in de regio door het uitgebreid en hardnekkig financieel ondersteunen van allerhande terreurorganisaties en door met misleidende retoriek en het debiteren van leugens nog steeds volop in te zetten op de ontwikkeling van kernwapens.
Het huidige Iran is een gevaar voor de regio
Iran met zijn huidige bewind is een gevaar voor de stabiliteit in de regio door het voortdurend dreigen met volledige vernietiging van andere landen. Iran is met name een existentieel gevaar voor Israël, de enige werkelijk democratische staat in de regio. Iran is de financier van terreur in de regio, en dient alleen om die reden al met alle middelen gestopt te worden.
Indrukwekkende heldhaftigheid
Met grote regelmaat komen be chten naar buiten over nieuwe demonstraties in Iran, gehouden door vrijheidslievende burgers met enorme risico’s voor hun eigen leven, dat van hun familie, en van
Parijs, 12 februari 2023 hun have en goed. De indrukwekkende
heldhaftigheid van deze mensen kan je
niet genoeg prijzen en steunen.
Het terroristische terreurbewind in Iran wankelt
De theocratische regering onder de opperste religieuze leider en huidige president Ebrahim Raisi van de Islamitische Republiek Iran vervalt in steeds meer wanhoopsacties om een groeiende volksopstand in Iran te beteugelen. Ondanks de staatsterreur tegen de eigen burgers laten de mensen in Iran zich niet langer door een misdadige overheid alle normale burgerrechten ontnemen. Zij accepteren niet langer dat deze regering van religieuze fanatici hun leven tot in elk detail controleert. Zij accepteren niet langer dat dit regime Iran economisch sloopt. Zij accepteren niet langer dat mensen die zich gedragen op een manier die dit regime onwelgevallig is zonder vorm van proces ontvoerd en vermoord worden.
Zij zijn ondanks de risico’s die zij met hun verzet lopen niet langer bereid de onderdrukking door dit haatregime te accepteren. Zij kiezen ervoor de religieuze dwang niet langer als onderdeel van hun bestaan te zien. Vrouwen leggen hun hoofddoek, het uitgelezen symbool van islamitische onderdrukking af en vertonen zich zonder hoofdbedekking in het openbaar. De opstand is geleidelijk uitgegroeid tot een onstuitbare tsunami.
Protesterende Iraniërs zijn nu met zovelen dat de overheid de greep op de situatie snel aan het verliezen is of al verloren heeft. Een politieke doorbraak in Iran is aanstaande. Er is eindelijk licht aan de horizon. Er is eindelijk weer hoop.
De Iraanse diaspora laat zich hierbij niet onbetuigd. In diverse Europese steden wordt een groeiende reeks van estafette-demonstraties georganiseerd waar steeds groeiende mensenmassa’s aan deelnemen. De laatste demonstratie met een gigantische opkomst was op 12. februari in Parijs. Het goede nieuws is dat wereldwijd grote aantallen toonaangevende politici uit een lange reeks van landen aan deze demonstraties deel nemen of hun steun betuigen. Er is iets fundamenteel aan het veranderen.
Maar waar staan de Europese Unie, waar stond Nederland tijdens deze protesten? Zij schitteren vooral door afwezigheid.
Appeasement
Helaas moet ik constateren dat de harde lessen van de geschiedenis van een paar eeuwen niet aan de Europese Unie en evenmin aan Nederland besteed zijn. Het innemen van krachtige, effectieve standpunten, en het geven van een krachtig moreel signaal ter ondersteuning van een bevolking die systematisch onderdrukt wordt door een misdadig regime, voor dergelijk elementair fatsoen en moreel gezag moet je niet bij de EU, niet bij Nederland zijn.
Daar leeft men nog steeds in de illusie dat ‘appeasement’ de te verkiezen reactie is op misdadige provocatie. Daarom is het goed vandaag een paar toepasselijke citaten van Winston S. Churchill, premier en icoon van onverzettelijkheid van het Verenigd Koninkrijk, met u te delen. Ik geeft de citaten in het Engels, om het indrukwekkende taalgebruik van Churchill niet door vertalingen te schaden:
Allereerst over ‘appeasement’ in algemene zin:
‘An appeaser is one who feeds a crocodile, hoping it will eat him last.’
Chamberlain
En het tweede citaat, uitgesproken na de terugkeer van Neville Chamberlain uit München, kort na zijn historische en uiteraard mislukte poging tot ‘appeasement’ van Hitler, op 29 september 1938:
‘You were given the choice between war and dishonour. You chose dishonour and you will have war.’
Waar is de hedendaagse Churchill?
Zoals we nu weten, profetische woorden waaruit verstandige en integere mensen conclusies trekken: pogingen tot ‘appeasement’ en tot het wegkijken en ontkennen van de echte problematiek werken niet de-escalerend, maar moedigen uitsluitend de misdadige agressor aan.
Het schrijnende hedendaagse voorbeeld is Iran. Waar is de hedendaagse Churchill als hij meer dan ooit nodig is? Binnen de Europese Commissie of de Nederlandse regering hoeven we in elk geval niet te zoeken.
Toenemend positieve signalen
Hoe nu verder? Iedereen met enig historisch besef weet dat het kwaad in de wereld buitengewoon hardnekkig is. Het misdadige regime in Iran is al vele jaren aan de macht, en zal nooit op eigen kracht zijn machtspositie opgeven. Alleen een omwenteling kan de noodzakelijke verandering brengen, en gevreesd moet worden dat die omwenteling gewelddadig zal zijn. Het geweld dat het regime al vele jaren structureel gebruikt tegen de eigen burgers geeft weinig hoop op een andere uitkomst.
Politieke veranderingen gaan zelden snel. Dat is des te schrijnender naarmate die veranderingen urgenter zijn. Gelukkig zijn er in Iran toenemend positieve signalen.
Waarom estafette-demonstraties?
Estafette-demonstraties worden gehouden om een tweetal redenen. Allereerst is het passend om de tienduizenden politieke slachtoffers van het Iraanse regime te gedenken. Ebrahim Raisi is niets anders dan massamoordenaar en kan met recht gezien worden als de slager van het misdadige theocratische regime van Iran, dat tot op de huidige dag niet aarzelt politieke tegenstanders zonder enige vorm van proces te executeren. Met een bewezen criminele track record van 40 jaar is hij een wereldwijd weerzinwekkend symbool van executie en onderdrukking. Dat mag onder geen beding vergeten worden.
Ten tweede demonstreren wij om onze steun uit te spreken voor al die heldhaftige burgers die het wanbeleid van hun regering niet langer accepteren. Die zich niet langer hun vrijheden laten ontnemen door een misdadige overheid. Die met gevaar voor eigen leven en van al diegenen die hen lief zijn de harde hand van dit terreurregiem trotseren, en die bereid zijn met woord en daad te vechten voor de toekomst van henzelf, hun kinderen, en van Iran. Zij zijn degenen die onze steun verdienen, niet alleen in woorden, maar waar het maar enigszins kan ook met daden.
Wat te doen?
Wat staat ons te doen? Als voormalig Senator ben ik me zeer bewust van het feit dat we in Nederland sterk zijn in politieke retoriek, maar heel wat minder sterk in politieke daden. Laat me dat doorbreken met een aantal zeer concrete voorstellen:
1 De Iraanse Revolutionaire Garde, als militaire arm van een misdadig regime , dient internationaal als terroristische organisatie gekenmerkt te worden.
2 De Iraanse ambassade in Nederland dient tot nader order gesloten te worden en de aanhangers van het mullah regime uit Nederlander verwijderd.
3 De Nederlandse militaire attaché in Iran dient onmiddellijk teruggetrokken te worden.
4 Het nucleaire verdrag met Iran dient per omgaande opgezegd te worden, en effectieve sancties dienen geïmplementeerd te worden.
Leve een vrij en democratisch Iran !
De heldhaftige weerstand, geboden tegen het theocratische regime door een groeiend deel van de Iraanse bevolking, wordt gelukkig in toenemende mate politiek gesteund door een significant deel van de wereldbevolking. De overtuiging dat het in Iran zo niet langer kan, maakt de laatste jaren wereldwijd een enorme groei door. De democratische krachten in en buiten Iran verdienen alle steun die de wereld kan geven. Er is geen vrijheid en democratie voor bange mensen.