We are fighting a war against Russia.
https://twitter.com/Don_Standeford/status/1618255792653864960
De feiten: op 25 januari 2023 zei de Duitse minister van buitenlandse zaken: "We are fighting a war against Russia, and not a war against each other". Los van welke mening je ook hebt, dit is een onwaarschijnlijke zin uit de mond van een Duitse minister .
Het resultaat van drie generaties vallende bladeren die de ellende van WO2 bedekten. Het besef wat een oorlog veroorzaakt is volledig zoek, en dat bij een Duitse minister van Buitenlandse Zaken. Ze beseft niet half wat de impact van haar woorden zijn, en het passeerde vlotjes in de regimepers. Hoe licht kan je gewicht zijn.
Annalena Baerbock is een groene, nota bene, imagine. 42j oud, en blijkbaar een rising star in eigen kringen. Haar leeftijd verraadt dat ze waarschijnlijk niemand kent die haar de impact van “fighting a war”kan laten voelen. Drie generaties heb je dus nodig om de waanzin weer naar boven te laten komen. Oorlogsellende inschatten is een gevoel, en als de doorleefdheid van de gruwel weg is, de getuigen dus, dan keert de waanzin terug. Het lot van de mensheid blijkbaar. Oorlog na oorlog, zolang we bestaan. Volgens mij kan iemand met zo weinig empathisch vermogen onmogelijk minister zijn, dat is levensgevaarlijk. Wie lichtzinnig omgaat met het begrip oorlog is een extremist. Hoewel iedereen met verstand weet dat de wapenleveringen de facto een NAVO interventie zijn - Nederland gaat nu zelfs F16’s leveren - is het benoemen ervan een grote stap. Rusland vroeg om uitleg en de bondskanselier begon te sussen door te poneren dat Duitsland, ondanks wapenleveringen, niet van plan is om deel te nemen aan de oorlog. “Dat we Oekraïne ondersteunen met financiële en humanitaire hulp of met wapenleveringen verandert daar niks aan”
De man/vrouw in de straat vraagt zich af waar de grens ligt. Zijn pilotenleveringen bij F16’s ook humanitaire hulp? Of denk je dat iemand gelooft dat die dingen daar gedropt worden met een handleiding. “How to fly an F16' ? Voor onze ogen ontrolt zich het worst case scenario, en er zijn geen diplomatieke inspanningen. Het gaat me niet om politieke standpunten, het gaat me om de vrede die nog maar 'ns het onderspit delft, omdat het als enige optie wordt gezien om de belangen te behouden. Als peaceful rebel maakt me dat triest. De mens verandert niet, enkel de wapens zijn veranderd, en nog geen beetje. Wie denkt dat Rusland ooit zal capituleren, denkt niet na, diplomatie is de enige optie, het zal tienduizenden levens of meer sparen.
De machtsstructuren hebben gefaald en zijn stilaan in de eindfase van hun bestaan beland. Door hun onbekwaamheid zal een periode van chaos aanbreken, en door de gigantisch aangebrachte ellende zullen er vernieuwde inzichten komen, met nieuwe leiders, zoals altijd. We kunnen enkel hopen dat de chaos niet te lang duren zal, en de modernste wapens niet zullen gebruikt worden.
Het einde van een tijdperk meemaken is bijzonder. Boeiend en angstwekkend. Een kind als ik dat opgroeide in de jaren 60, en bewuster in de jaren 70, dacht geen seconde na over oorlog, het ging altijd beter gaan, er was een veilig gevoel waar niet over werd nagedacht, zelfs ondanks de koude oorlog. We waren verankerd in Europese vrede en dat zou altijd zo zijn, het lesje was geleerd. De kwaliteit van de huidige leiders heeft dat nu om zeep geholpen.
Een of ander wicht zei deze week dat “we” in oorlog zijn met Rusland. ““I hope the Russians love our children too” , Het zou een aangepaste versie kunnen zijn van Sting’s bijzonder lied.