De waarheid is een zegen, maar ze voelt soms als een vloek

Foto: Unsplash

Al heel mijn leven heeft het woordje 'waarom' met grote waarschijnlijkheid een plaats verworven in mijn top tien van meest gebruikte woordjes. Ik kan me niet anders herinneren dan dat feiten mij altijd prikkelden en ik te weten wilde komen waar die feiten vandaan kwamen, en welke waarheden er nog onder die feiten verstopt zaten. En dat vond ik leuk. Als kind irriteerde ik talloze leraren door mijn nieuwsgierigheid. Dat eeuwige 'waarom' kon hen maar matig, tot niet bekoren.

De tijden lijken nog niet veranderd. Nog steeds lijk je een lastpak als je dingen in vraag stelt. Als je uit oprechte nieuwsgierigheid andere kanalen hanteert dan het journaal, (dat helaas te ongenuanceerd en te sloganesk is voor deze jongen) ben je een wappie of een complotgek. Niet dat het veel uitmaakt dat journaals en kranten al decennia leugens van regeringen ophoesten in naam van de goede zaak. De meeste mensen pogen die leugens zo snel mogelijk te vergeten om over te gaan tot de orde van de dag.

De leugens over Irak

Ik moet zeggen, toen de leugens over Irak aan het licht kwamen, zag ik mezelf terug zitten in de sofa, vol verbijstering starend naar de live debatten in de Amerikaanse senaat waar de betrouwbaar lijkende Colin Powell vol vuur beweerde dat die Iraakse massavernietigingswapen een grote bedreiging waren voor de ganse westerse wereld. Dat ging over wapens die er toen niet eens waren, laat staan dat ze er ooit geweest zijn.

Maar ja, alles voor de heilige dollars, moeten ze daar gedacht hebben. Een leugentje meer of minder in naam van die miljarden dollars maakt niet zo heel veel uit. Ik kon het amper geloven dat leiders in staat waren om op mondiaal niveau leugens te verspreiden ten eigen glorie. Nu weet ik dat wel.

En vele geschiedenislessen later weet ik dat het dikwijls zo gegaan is. In het belang van miljarden dollars wordt de bevolking met narratieven rond de oren gesmeten alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En het erge is, we zijn het normaal gaan vinden.

Die vaststelling doet pijn om neer te schrijven.

Al jaren poog ik met mijn naïeve kop, ter goeder trouw, me te informeren omdat ik graag alles van zoveel mogen kanten belicht. In deze tijden wordt de mensen wijs gemaakt dat dat gevaarlijk is. En dat klopt ook. Niet voor de mensen die zich behoorlijk informeren, maar voor diegenen die zich bezighouden met het verzinnen van de narratieven die angst moeten inboezemen. Voor hun surrealistische toekomstbeeld is het gevaarlijk, voor de maatschappij is het een zegen, en de enige mogelijke hoop voor een mooie toekomst.

Op zoek naar waarheid ontdekte ik, samen met miljoenen anderen, dokter Aseem Malhotra. Een briljante cardioloog die veel bijval ontving gedurende zijn gehele carrière. Hij was als arts volledig mee met ‘de wetenschap’ en braaf en vol vertrouwen liet hij zich prikken. Zijn vader, die ook arts was, deed hetzelfde. Helaas stierf die goede vader plots na de vaccinatie. Dat vond dr. Aseem een bizar toeval waardoor hij op onderzoek uit ging. Hij is arts, wetenschapper en dus gekwalificeerd om het nodige speurwerk te doen. Na maanden komt hij tot de vaststelling dat de hartstilstand van zijn vader veroorzaakt was door die ene fatale booster. Dat veranderde zijn leven. Hij begon een missie. Hij wilde de wereld behoeden voor onnodige slachtoffers.

Dat lijkt me een missie die elk weldenkend mens omarmt en steunt met zijn volle wezen.

Niet in deze wereld.

De maanden schrijden verder en er blijven data geproduceerd worden. De oversterfte lijnen lopen in elk land volledig parallel met de vaccinatie campagnes. Meer en meer cardiologen openen hun mond omdat ze veel meer hartaanvallen zien. Oncologen zien meer snelgroeiende kankers dan ooit. Huidspecialisten zien gigantische toenames van huidaandoeningen. En in de pers lezen wij dat mensen ‘plots’ sterven. Als dan blijkt dat de sterftecijfers op dit moment hoger liggen dan tijdens corona, en nergens zijn rode cijfers, dramatische grafieken te bespeuren op geen enkel journaal, in geen enkele krant, dan denk ik: mijn hoop is verloren.

Als je politicus bent of journalist en je ziet die oversterfte cijfers, en je weet dat duizenden wetenschappers ondertussen al dagelijks zitten schreeuwen om eerlijkheid en waarheid, en je ziet dat er niets gebeurt, dan denk ik: in wat voor wereld zijn wij in godsnaam terecht gekomen?

Uiteraard begrijp ik dat het niet eenvoudig is voor hen. Je zal maar schaamteloos een amper getest experiment promoten en dan meemaken dat het meer slachtoffers maakt dan het redt. Je zal maar meemaken dat we van die hele corona af zijn door de mildheid van de natuur, die ons die ene variatie schonk die als snotvalling haar bestaan zou verder zetten. En dan moet je gaan zeggen dat het niet waar is wat je zei. Dat wringt, en dat besef ik, maar er is geen keuze.

Dit is geen vraag, dit is een smeekbede. Het gaat over levens en niet over gelijk of ongelijk. Elk leven dat nu verloren gaat door slecht beleid en verzwijgen van waarheid, is de verantwoordelijkheid van politiek en pers. Het is belangrijk dat dat gesteld wordt, want het is zo.

Ik verneem trouwens, zo hier en daar, dat menig journalist opgetogen is door het (terecht) bejubelde boek ‘Het begin van bijna alles’ (van Antropoloog David Graeber en archeoloog David Wengrow, nvdr) Dat stemt me zeer blij. Wat ik me wel afvraag is het volgende: de geniale auteurs van dat boek, spreken zowat alles tegen wat ons op de middelbare school geleerd is in verband met geschiedenis. Met feiten en argumenten die zo overtuigend zijn dat elke lezer de waarheid van de pagina’s voelt trillen. En toch, zullen wij nog jaren geschiedenislessen krijgen die stoelen op verouderde, onjuiste kennis.

Waarom kunnen die journalisten beide heren omarmen, maar briljante cardiologen en andere wetenschappers die een ander geluid laten horen over de voorbije twee jaar niet? Nee, die heren moeten verfoeid, uitgescholden en belachelijk gemaakt worden, en als toetje worden ze her en der ook nog uitgescholden voor extreemrechts of soms zelfs uit hun ambt gezet. Waarom? Dat vraag ik u in alle oprechtheid. En waarom in godsnaam zwijgen?

Elke dag die voorbijgaat zonder dat de politiek en media haar verantwoordelijkheid neemt in de kwestie van oversterfte; is een dag dat zij medeverantwoordelijk zijn voor die slachtoffers.

De tijd tikt.

Wij verwachten eerlijkheid, waarheid en inzicht.

Ps: als iemand wil foeteren dat ik onzin vertel, doe maar, ik hoop het zo hard, ik hoop dat dit het onzinnigste en debielste is dat ik ooit schreef en dat ik me belachelijk maak voor zoveel vergissingen. Ik hoop het met u.

Pps: Iedereen (dus ook journalisten en politici) die de afgelopen jaren, overmand door angst, elke weldenkende criticus als wappie bestempelde, raad ik het boek ‘FACT CHECK NEEN’ van toparts Erwin Annys aan. U zal lezen dat u zich schromelijk vergist hebt in de kritische medemens en u zich hebt laten bedotten dat het geen naam meer heeft, door zij die daar financieel belang bij hebben.

Welkom nieuwe vrienden, welkom.