De zwarte kraai. Reconstructie van een persoonlijke kruistocht (DEEL 1/8)
Steve Van Herreweghe heeft een carrière van bijna 25 jaar als erkend psycholoog. Er wacht hem echter een schorsing, vanaf 1 mei mag hij zijn job als psycholoog twee jaar lang niet meer uitoefenen.
De sanctie is een beslissing van de tuchtraad van de Psychologencommissie. Die commissie is een onafhankelijk orgaan, in het leven geroepen om de titel van psycholoog te beschermen. De reden voor deze sanctie heeft echter niets te maken met zijn werkzaamheden als psycholoog, maar zijn een gevolg van zijn standpunten op onder andere sociale media.
Deze beslissing doet bij vele mensen weer de wenkbrauwen fronsen. Na beraad heeft Steven dan toch besloten om beroep aan te tekenen. In een 8-delige column schrijft hij zijn relaas van zich af.
Beste vrienden, lezers,
Jullie hebben het misschien wel gehoord of gelezen, of nog niet. De tuchtraad van de Psychologencommissie besliste om mij – vanaf 1/5/23 – te schorsen op grond van mijn “social media gedrag en ander activisme” van de afgelopen 3 jaar. Het volstond om op grond van een groepje geblokkeerde boze niet-cliënten mij maar ook mijn cliënteel te sanctioneren. Natuurlijk gaan we het hier niet bij laten.
Dit gaat niet over mij, mijn titel. Dit gaat over het recht om te spreken in tijden van censuur en cancelling. Dit gaat om erkenning van de antithese, het belang van juiste en integere informatie, zonder politieke of commerciële agenda. Dit gaat om voeling met de onderbuik van het collectief. Dit gaat om het belang van iets dat veel groter is dan het misleidende driftige 'Ik' waarin we gevangen zitten. Dit gaat om ons. Waanzinnige tijden, vrienden, vragen samen-zinnige antwoorden.
Ik maak daarom werk van een (vermoedelijk) 8-delig documentair schrijven dat ik ook telkens op mijn blog en op tegenwind zal delen.
Hallo, zwarte zangvogel!
Op maandag 3 april laatstleden, de eerste dag van mijn periodiek schrijfverlof, zag ik bij het binnenkomen een vijftiental zwarte kraaien in mijn tuin, bijna op een rij, me aan te staren. Ik hoorde in de verte een eng gekrijs. Eén van hen bleek in mijn schouw getuimeld en kwam niet veel later mijn leefruimte binnengevlogen. Geïntrigeerd door de esoterische duiding van niet-alledaagse fenomenen ‘wist’ ik ‘intuïtief’ dat zwarte kraaien krachtige boodschappers zijn die ingrijpende verandering en transformatie aankondigen, je erop attenderen dat je niet alleen bent en vooral dient te blijven ‘pikken in het onderaards verborgene’. Na twintig minuten kat en muisspel kon ik de kraai toch naar buiten geleiden. Oef!
Diezelfde ochtend bij het openen van mijn mailbox sprong een bericht van de tuchtraad van de psychologencommissie me in het oog. Sinds een tweetal jaren waren enkele niet-cliënten het gloeiend oneens geweest met mijn stellingen, uitspraken en comments aangaande oa het crisisbeleid, de propaganda en misleiding van poli