De zwarte kraai. Reconstructie van een persoonlijke kruistocht (DEEL 1/8)
Steve Van Herreweghe heeft een carrière van bijna 25 jaar als erkend psycholoog. Er wacht hem echter een schorsing, vanaf 1 mei mag hij zijn job als psycholoog twee jaar lang niet meer uitoefenen.
De sanctie is een beslissing van de tuchtraad van de Psychologencommissie. Die commissie is een onafhankelijk orgaan, in het leven geroepen om de titel van psycholoog te beschermen. De reden voor deze sanctie heeft echter niets te maken met zijn werkzaamheden als psycholoog, maar zijn een gevolg van zijn standpunten op onder andere sociale media.
Deze beslissing doet bij vele mensen weer de wenkbrauwen fronsen. Na beraad heeft Steven dan toch besloten om beroep aan te tekenen. In een 8-delige column schrijft hij zijn relaas van zich af.
Beste vrienden, lezers,
Jullie hebben het misschien wel gehoord of gelezen, of nog niet. De tuchtraad van de Psychologencommissie besliste om mij – vanaf 1/5/23 – te schorsen op grond van mijn “social media gedrag en ander activisme” van de afgelopen 3 jaar. Het volstond om op grond van een groepje geblokkeerde boze niet-cliënten mij maar ook mijn cliënteel te sanctioneren. Natuurlijk gaan we het hier niet bij laten.
Dit gaat niet over mij, mijn titel. Dit gaat over het recht om te spreken in tijden van censuur en cancelling. Dit gaat om erkenning van de antithese, het belang van juiste en integere informatie, zonder politieke of commerciële agenda. Dit gaat om voeling met de onderbuik van het collectief. Dit gaat om het belang van iets dat veel groter is dan het misleidende driftige 'Ik' waarin we gevangen zitten. Dit gaat om ons. Waanzinnige tijden, vrienden, vragen samen-zinnige antwoorden.
Ik maak daarom werk van een (vermoedelijk) 8-delig documentair schrijven dat ik ook telkens op mijn blog en op tegenwind zal delen.
Hallo, zwarte zangvogel!
Op maandag 3 april laatstleden, de eerste dag van mijn periodiek schrijfverlof, zag ik bij het binnenkomen een vijftiental zwarte kraaien in mijn tuin, bijna op een rij, me aan te staren. Ik hoorde in de verte een eng gekrijs. Eén van hen bleek in mijn schouw getuimeld en kwam niet veel later mijn leefruimte binnengevlogen. Geïntrigeerd door de esoterische duiding van niet-alledaagse fenomenen ‘wist’ ik ‘intuïtief’ dat zwarte kraaien krachtige boodschappers zijn die ingrijpende verandering en transformatie aankondigen, je erop attenderen dat je niet alleen bent en vooral dient te blijven ‘pikken in het onderaards verborgene’. Na twintig minuten kat en muisspel kon ik de kraai toch naar buiten geleiden. Oef!
Diezelfde ochtend bij het openen van mijn mailbox sprong een bericht van de tuchtraad van de psychologencommissie me in het oog. Sinds een tweetal jaren waren enkele niet-cliënten het gloeiend oneens geweest met mijn stellingen, uitspraken en comments aangaande oa het crisisbeleid, de propaganda en misleiding van politiek, pers en farma. Als psycholoog, zo luidt de deontologische code, dien je ‘waardig en neutraal het beroep uit te dragen’.
Ik had de fout gemaakt deze aanklacht van voor mij onbekenden (die ik na hun grensoverschrijdende digitale communicatie en bijhorende verwittiging had geblokkeerd) niet ernstig te nemen, temeer omdat ik ervan uitging dat de commissie mij zou beschermen. De uitspraak van de tuchtraad luidde: een schorsing als ‘bezinningsperiode’ ten belope van 24 maanden met ingang vanaf 1 mei 2023. Onwaarschijnlijk.
Na de beslissing om in beroep te gaan en op advies van mijn advocaten heb ik beslist een documentair schrijven op te bouwen van de afgelopen drie jaar. Een persoonlijke en dus subjectieve reconstructie van een nu al historische periode, een stationair wolkendek van ziekte, angst, verdriet en wanhoop, met nu en dan een doorbraak van licht in de vorm van nieuwe vrienden, inzichten, plaatsen en doelen. Ik ga dit in stappen doen en jullie meenemen op mijn bewogen tocht, mijn strijd, mijn acties en mijn boodschappen, als zwarte kraai, nog meer als ooit vertrouwend op zijn vleugels, en niet langer op de brekende takken van schijnbare houvast.
Exact 3 jaar geleden op 3 april 2020 werd mij – ten tijde van de eerste Coronagolf, door Waregems burgemeester Kurt Vanryckegem – gevraagd om het zwaar getroffen WZC De Meers te begeleiden, in het bijzonder het personeelskader. Corona had een ware ravage aangericht, qua onnavolgbare besmettingen, overlijdens en personeelsuitval. De paniek, maar ook de woede en radeloosheid waren alomtegenwoordig.
Als ervaren crisispsycholoog werd ik belast met de opvolging van 4 cohorte afdelingen, het organiseren van groepsdebriefings, de ondersteuning van betrokken teams, het individueel begeleiden van medewerkers en management. Ongeveer drie maanden lang, werkte ik er quasi elke dag, voorzien van astronautisch pak en het obligate mondmasker. Een onbeschrijflijke en non-stop rollercoaster van emoties, vragen en strijd. De Helden van de Zorg kregen wel dagelijks hun portie applaus, maar de ware troost lag voor de meesten vooral in het midden van gedeelde wanhoop en verdriet. Temidden van zo veel bruusk en bruut afscheid, intense angst, ontsteltenis, gevecht, gevlucht, onmiddellijke maar vooral uitgestelde rouw, ervoer ik de gigantische impact van deze wereldlijke crisis van heel nabij. Het was een eer en dankbaar genoegen om vanuit passie, kennis en kunde rustpunten, ankermomenten, communicatielijnen te kunnen creëren vanuit een constructieve perspectief creërende crisisfilosofie.
Als ex-leidinggevende in 2de en 3de lijnszorg, ervaren holistisch-systemisch denker en integratief gezondheidstherapeut botste ik ook op enkele zorgwekkende observaties binnen en buiten de muren van het WZC: de wispelturigheid van de PCR-testmetingen, nabestaanden van familieleden die me kwamen vragen waarom hun mama, oma, broer als Coviddode werd geregistreerd terwijl dat helemaal niet of niet helemaal klopte, de virologische en gezondheidsreductionistische dominantie van de GEMS, de expertenraad, de weinig tot niet-erkenning van de impact van angst, stress, psychotrauma op lichaam en geest. Want, deze pandemie baarde tegelijk ook parallelle pandemieën van angst, eenzaamheid, woede, economische en psychosociale overdruk. Ik startte op 10/4 een podcast ‘Wakker & Bereid’ en kroop terug meer in de pen, vooral in functie van inzichten en tools ter ondersteuning van de mentaal-emotionele en sociaal-professionele 'coping'. Want te midden van zo veel ellende, zo veel paniek, zo veel onmacht is het gezondheidsmatig essentieel dat mensen nog meer onderscheid maken tussen waar ze weinig tot niets versus waar ze wel iets kunnen aan doen. Zeker ook vanuit de optiek dat elke crisis metaforisch gezien en op een dieperliggend niveau werkzaam is als een wekker, vergrootglas en een brug.
Wil je iets betekenen, graag! Een comment, een mailtje, een korte testimonial, feel free, be free.