Acteur en schrijver Steve Aernouts over fantasie en actie
“De realiteit is het gevolg van een opeenstapeling van fantasie”. Deze zin passeerde onlangs in mijn rusteloze leven. Filosoof van dienst was Colin Wilson. Een uiterst charmante schrijver wiens woorden me inspireerden in mijn zoektocht hoe we in godsnaam die mooie wereld kunnen creëren waar we zo naar verlangen.
De realiteit waar we nu met ons allen naar zitten te staren is dus, volgens deze goede man, het gevolg van fantasieën die werkelijk geuit werden, en dit vele malen na elkaar zodat ze op een gegeven moment verdicht werden tot de werkelijkheid waar wij nu met ons allen naar zitten te staren.
Ik keek naar mijn eigen leven en kon niet anders dan erkennen dan dat het meeste wat ik beleefd heb in dit aardse bestaan ook het gevolg was van mijn verbeelding die in een soort van herhalingslus dezelfde dromen in de toekomst projecteerde, tot ik ze zo vaak verbeeld had dat ik mezelf ineens aantrof in mijn gewenste leven.
Een voorbeeld dat me steeds te binnen schiet is het volgende:
Stel dat ik met iemand willekeurig beslis om de volgende drie maanden dagelijks te telefoneren om te praten over een ijssalon, om maar iets te zeggen. Elke dag fantaseren die willekeurige vriend en ikzelf over ons gedroomde ijssalon. Hoe die eruit zal zien, wat we zullen aanbieden, welke prijzen we zullen hanteren, de prominente smaken, enzovoort, en eindeloos zo verder. Na enige tijd zal het zo zijn dat één van ons beiden de ander belt met de mededeling dat hij ergens een ijssalon te huur zag staan. En enige tijd later zullen we beiden ijs staan te scheppen in ons eigen ijssalon. Die realiteit is dan het gevolg van onze opeengestapelde verbeelding die we zoveel aandacht hebben gegeven dat ze zich op een gegeven moment aandiende als realiteit.
Van fantasie naar actie
Die goede man Wilson geeft dus ook te kennen dat, na herhaaldelijk fantaseren, de mens van nature overgaat tot acties om deze in realiteit om te zetten. Niet gestuurd van bovenaf, zoals nu gebruikelijk is, maar vanuit een natuurlijk aanvoelen wat een mogelijke bijdrage kan zijn. Die bijdrages worden dan gestuurd vanuit de talenten die een persoon bezit en niet vanuit een abstract wensdenken dat voor velen tegennatuurlijk werkt en enkel garant staat voor burn-outs.
Als dit fenomeen waar is, wat ik vermoed, is het dus van groot belang dat we onze verbeelding terug in handen nemen. Zodat we ons als maatschappij niet laten ondersneeuwen door een bureaucratische, opportunistische verbeelding die vooral fantasie stapelt in de richting van zij die financieel gewin vooropstellen en wiens verbeelding louter en alleen ten dienste staat van het vergaren van nog meer fortuin. Met als resultaat dat ze dus ook werkelijk meer fortuin vergaren.
Als we onze toekomst terug in handen willen nemen, moeten we in de eerste plaats onze verbeelding terug opeisen. Om dat te bekomen is het, in de eerste plaats, van het allergrootste belang dat we ons ontdoen van de opgelegde verbeelding waar we nu dagelijks naar zitten te gapen. Het is geen staatsgeheim dat de media heden ten dage in handen is van grote financiële groepen die de laatste decennia alles op kochten omdat media, uiteraard, een interessant speeltje is voor de machtigen der aarde.
Ze kunnen op deze manier heelder massa’s wijsmaken wat ze willen, zolang het hun belangen maar dient. En dit doen ze met groot succes, zie de wereld waar we naar zitten te staren.
Oude denkpatronen loslaten
Stap één is dus dat we die opgelegde fantasieën volledig uit onze belevingswereld knippen. We ontnemen hen als het ware de macht over onze verbeelding. Als wij hun narratieven geen aandacht meer geven, sterven die langzamerhand een hongerdood, en dat lot, en geen enkel ander, wens ik hen toe. Een belangrijk gegeven is dat we dus ons oude denkpatroon loslaten dat ons deed geloven dat de overheid het wel zal oplossen voor ons. Die aanname kan onderhand wel definitief naar het rijk van de fabeltjes verwezen worden.
Hun verbeelding niet meer toelaten is de belangrijke eerste stap.
De tweede stap is dat we ons dienen te organiseren om onze fantasieën te stapelen zodat we ooit naar een wereld staren waarvan wij allen voelen: ja, dat voelt goed, dat voelt rechtvaardig, dat voelt ontspannen, dat voelt juist, dat voelt zoals het leven waar het voor bedoeld is. Zoiets.
In mijn verbeelding wordt zondag een cruciale dag in het fantaseren van onze toekomst. Ik zie voor me hoe duizenden mensen zich die dag organiseren in cirkels om te fantaseren over hun favoriete onderwerp. In groepjes van acht worden fantasieën gestapeld over onderwijs, gezondheid, vervoer, lokale handel, cultuur, landbouw, enzovoort.
Stel u voor
Stel u voor dat dit alles zou geschieden op vrijwillige basis. Stel u voor dat al die ingehouden passie vrijelijk mag stromen omdat er enkel sprake is van een horizontale structuur. Stel u voor dat in die groepjes mensen elkaar stimuleren vanuit hun hart, en met een ware bezieling. Stel u voor dat we met ons allen fantaseren over een wereld waarin de mens terug centraal staat en waarin macht een ouderwets, hol begrip is waar niemand nog iets mee kan. Stel u voor dat we al die verrotte systemen in elkaar laten storten omdat ze ons niet meer dienen. Om plaats te maken voor de menselijkheid waar we zo met ons allen naar snakken.
Stel u voor, een mooie combinatie van woorden en tevens een prachtige bezigheid die nauw aansluiting vindt met het gegeven dat de mens van nature een creërend wezen is.
Weet, lieve mensen, het mooie is dat we voor heel deze fantasie over fantasie niets nodig hebben buiten onszelf en een goed hart.
Het is aan ons om die nieuwe wereld vorm te geven.
Laat ons alle moed verzamelen en ons overgeven aan een nieuw soort wij, een paradigmashift van ‘jij en ik’ naar ‘wij’.
Een prachtig woord trouwens: WIJ.
Liefs aan allen.